Muziek en magere lapjes (serie Heijermans' Camera)

Voor ze gegrepen werd en gekortwiekt, had ze de Zee, het Bosch, de duinlanden, de weiden, de Oneindigheid en het eeuwige groen gezien.

In ’r jeugdjaren, lenig en wild, roofdier op 't nest van donzige blaren, bij 'r kwiek-rondschietende kiekens, had ze gedroomd mee op te kunnen zwermen als de duiven en zwaluwen in ^}t woud.

Maar ze was ’n korhoen, kloek en forsch, en, verlokt op ’n dag door ’t vreedzaam gewroet van andere hoenders in ’t zonne-geplas achter ’n heg, was ze neergestreken, en nog voor ’t avond-purper den tragen nevel in gloed zette, sloot de deur van 't rasterwerk 'r met de anderen in.

*t Was de eerste weken *n verrassing, *n gevlucht, ^Jn wegduiken in de donkerste hoeken van de groote volière.

Ze had de hand, die ’r slag- en stuurpennen met de knarsende schaar verminkte, in razende woestheid gebeten en met 'r sporen ’t leeren voorschoot bestriemd; ze at niet, dronk niet, liet den regen op 'r goudgele, oranjeroode rug- en staartveeren neerdruilen, nachten lang, terwijl de andere hoenders op stok waren — ze deed als in de dagen toen ze grimmig en vinnig ’r kiekens bewaakte, als de haan z n kuifveeren opzette en met trillende oorpluimen, zeker en kraaiend en met kleppende vleugels, rond ’r henen ging stappen. Dreigend stoof ze dan op ’m toe, en als-ie, dat kennend, den ren in-vluchtte, en ’t daarbinnen 'n rumoerend gekakel, ’n opfladderen en neerplonzen werd, school ze w^eer weg bij ^Jt rasterwerk, den kop in de klagende veeren.

Wel dwong 'r na weken en weken de honger, vrat ze tegen den laten avond van ’t makkelijk voer, werd ze niet meer onrustig als *r voetstappen klonken, verloor ze ’r schuwheid en zocht ze *n plek onder t’ dak van ’t hok met z'n witkalkte takken. Maar ze bleef afzonderlijk, stug en onwennig. Den