Muziek en magere lapjes (serie Heijermans' Camera)

19

„Wat zit je nou met tranen in je stem te lezen..gijn-lachte Stella: „.. .hoor-ie ’r, Fried!... Ze leest, bij God, of ze ’n roman in plaas van ’n ijs-gebruiks-anwijzing voor zich heit!” „Ik had op mijn leeftijd niet van'n Amerikaansche ijs-mechien kennen droomen,” verdedigde tante Sprans zich:...” en ik denk alleen maar wat ’n gosjammer dat me arme Davy d’r geen getuige van is ...”

„En as-ie ⁹r wel getuige van was geweest!” viel Stella ’r druk-lawaaierig in de rede, om 'r af te leiden: „... dan had-ie óns ijs misschien nie-eens gelust!... Watte jij» Fried?... En misschien néé kennen ze de boel zoo laat op de avond niemeer krijgen ...!”

Maar jawel — alles brachten ze mee, den room en de suiker en 't vanilje-stokje en zes eieren en ’t zout en ’t grove ijs... ’t Gaf ’n bereddering, ’n drukte, ’n gehangel en dringen rondom de tafel, dat *r haast ongelukken van kwamen... Stella, bedrijvig, over ’t stemmen-gekolk heenschreeuw^rend, redde ’t tafelkleed voor 't gemors, lei ouwe kranten over 't dekblad, en omdat Sjijntje, met 'n humeur om met iedereen ruzie te schoppen, niks in d’r keuken kon hebben: net nóu met de vatenboel en de wasch, die gestreken most worden — kwam de pan met de liter room op 't gaskomfoor bij den schoorsteen, waarop nog pas de thee had staan trekken... Alles, behalve de jarige, die hoorde en zag en met zwemmende oogen doorvoelde — alles: Bella, Piet, lvonnetje, Dries, Rachel en zelfs Siegfried met z’n paarse manchetten en z’n purperen zelfstrikker-met-’t-prijsje-’r-nog-an, wrong om ’t gaskomfoor met den room, de suiker en 't vanilje-stokje — alles keek in verteedering hoe Stella, geknield bij de pan, met zenuw-zekere roerinkjes den lepel door de weerstands-looze brei liet gaan ...

„Denk ’r an,” waarschuwde tante Sprans, die ’t recept al vanbuiten kende: „dat je ’t mot öpkoken, maar dat je ’t vóór ’t kookt afneemt!”

„Dat weet ik toch ommers,” sprak de geknielde kleindochter zacht-klagend — 'r knieën deeën pijn van ’t lange bukken — ’t was werachentig niet te doen met 't dringen van lvonnetje en Piet, die haast met d’r schoenen op ’t komfoor stonden... „... onwijze idioten, je trapt de pan ondersteboven... As je je nou niet rustig ken houen, draai ik ’t gas uit en ken je na ijs piepen, hoor-ie!”

’r Zat geen fut in ^Jt gas. De blauwe vlammetjes lebberden om ’t spiraal of ze te slaplendig waren om zich overeind te houden.