De groote vlucht

Vorst. Perm i Leer me, Eerwaarde ik ze^r hoegenaamd niets, n Regenjas, leege eierschalen, afgekloven.. . .

Waldem a r. . . . Varken scoteletten.. . .

Vorst.... Koteletten. . . . Misschien dat m’n blauwe bril me iet of wat doezelig stemt. ... Wie zal ’t in z’n hoofd halen?... (een pet valt bij de tafel neer — hij kijkt versolt rikt op). ... Wat was dat?

M a r i u s (de pet oprapend), ’n Pet, l w Hoogheid.

W a l d e m a r. ’n Pet, ’n pet!

Vorst, ’n Pet. (een stilte). George! (de lakei schiet dadelijk toe). Weg met dat ding! (de lakei verwijdert zich met de pet. De vorst slaat driftig op). Nu zou ’k wel ’ns w^Tillen weten. . . . Oei!. . . Oei! (hij gaat weer pijnlijk zitten — praat in toorn) . . . willen weten welke brutale grappenmaker zich die driestheden permiteert — en waarom de heeren zich veroorloven me vanmorgen dingen voor te lezen of te vertellen, die kant noch wal raken, dingen die aan betamelijkheid alles te wen-schen overlaten!

W a 1 d e m a r. Uwe Hoogheid, dat met de regenjas en de eierschalen.. . .

V o r s t. Hou uw mond, meneer! Nonsens! Tk wil