Allerzielen

88

op de trap speelden, lachten, joelden, haatte ’k! Haat was — was m’n geloof — m’n vreugde ....

Nansen {met heftigen ernst). Was je den

weg naar de kerk vergeten — in die onwaardige, leelijke, God-schennende haat?

Rita. Dien wou ’k niet.

Nansen. Was daar geen troost, geen toevlucht?

Rita. Na de oogen van m’n vader niet meer.

Nansen {dof). En toen?

Rita. Toen heb ’k m’n man leeren kennen.

Nansen. Je man?

Rita. M’n man. Die nu in den storm op zee is — elk oogenblik hier kan komen bij mij, ’t kind — ’t kind dat-ie nog niet gezien heeft — hij niet, ik niet.

Nansen {verbaasd). Komt je man hier?

Rita. Hij zou als ik bij z’n moeder in ’t dorp te gast zijn, z’n moeder die op ’t kerkhof ligt. Dat wist hij niet. Dat wist ik niet. Anders zou ’k m’n hoofd niet tegen gesloten blinden hebben gestooten — op uw stoep hebben gekermd.

Nansen. Is hij uw man — voor de Kérk?