Allerzielen

8 2

vreemd? ’n Heele parochie die verbolgen is op ’n vrouw met ’n zoo rein geweten dat ze niéts te biechten heeft.

Rita. Over mijn geweten zullen zij zich niet moeilijk maken. En — als ze alles wisten van m’n leven, dat ’t leven van iedereen is, zoo of zoo, zouen ze in de herbergen over de maan en de sterren, over de musschen op ’t dak, over de mèeuwen die — hóór u ? — van de zee naar ’t land trekken — praten!

Nansen. Ze weten juist van uw leven, meer dan ik.

Rita. Ik heb geen geheimen, ’t Is om te lachen. M’n jeugd is wanhopig geweest — niet wanhopiger dan van andren. M’n vader. .. . De zuster mag ’r bij blijven .... Ik biecht niet. ’k Vertel enkel aan mènschen die goed voor me geweest zijn____

Pleegzuster. Let u niet op mij (af in het kerkportaal).

Rita Zooals zij, ben ’k als kind óok naar

de kerk gegaan — mis — angelus — vesper. Geen dienst sloeg ’k over. M’n vader wou dat. Ik ook. In de kerk had je licht, warmte, wierook — lucht. Thuis dakpannen, goten, stank. Loop u niet heen en weer. Dat maakt me zenuwachtig (hy zit neer bij de tafel). Dank u. Als ’k over ’t ver