Allerzielen

39

niet — hier wel. Heerlijk. Wat is dat prettiger dan ’t gebrom van ’t orgel in de kerk. ’k Heb ’t dikwijls verwenscht.

Pleegzuster. ⁹t Orgel?

Rita. ’k Heb nooit van ’n orgel gehouen. Hier heeft ’t me telkens wakker gebromd, als ’k slapen wou.

Pleegzuster. Daar was niets aan te doen. Wie ⁹n gerust geweten heeft, luistert graag, als ’n orgel meê-bidt.

Rita. Zooals ’k hier zit, hèb ’k geen geweten.

Pleegzuster. Ik heb V altijd een.

Rita. Ik niet. Als ’k nou m’n kind bij me had — dat moet ’k den pastoor nog vragen! — als ’k me kind had — hier — zoo uitgerust — bij de zee en de wolken — zou ’k an niks kunnen denken, ’t Kind is me eenig verlangen — daar lach ik bij, enkel als ’k ’r over praat. Wat ben ’k gelukkig — gelukkig. Wat zijn jullie ^Jn goeie menschen. Zoo moesten ze allemaal zijn. Wat? Nee, hè? Allemaal goed — daar zou je van geeuwen. (De zuster begint te prevel-bidderi). U natuurlijk niet — ik wel, ik zeker. ’n Mensch moet niet goed zijn — als-die ’t is, wordt-ie van zelf slecht — daar heb ’k in me bed over liggen den