Allerzielen

19

stond *k nou nie hier — da’s vast — da’s vast! — En éér ’k zekerheid had, hei ’k me bedacht, stevig bedacht. Ik loop nie over één nacht ijs. Voor acht dage zou je me nie geleufd hebbe — ha-je ge-zeid: Van Dalen, daar is ’t gat van de deur. Da’s vast. As ’k ’n week geleje — reken dat nou is an — was komme ankloppe met de boodschap : meneer de pastoor, ’t kind, dat voor twaalef dage an de secretarie is ingeschreven heit geen vader — meneer de pastoor, ’n fatsoenlijk burger ken met ’t vrouwminsch, dat hier verpleegd wordt, nie in anraking komme — as ’k voor ’n week zoo vrijpostig geweest was, zónder bewijs, dan ha-je me wèggekeken. Waar of nie ? En nou hèi ’k bewijs. Asjeblieft (zoekt in z'n zak).

Nansen. Laat maar zitten.

Van Dalen. Mot ’k dat laten zitten ?

Nansen. ’k Ben niet nieuwsgierig.

Van Dalen. Wil meneer de pastoor ’t papier niè zien ?

Nansen. Nee. Beslist nee.

Van Dalen. Daar sta ’k geslagen van.

Bronk. Met je verlof, Nansen ....

Nansen .... Met je verlof, Bronk, laten wij ’r