Pour tant d'amour (serie Heijermans' Camera)

30

Maar de kamer bij dag met de tropeeën rood-wit-en-blauw, de bossen sparregroen en den wachtenden stoel, maakte je dronken...

Om negen uur kreeg vader op z’n bed ’n kom thee met twee boterhammetjes — beneden mochte-ie eerst komen, als ’t portret ’r was — ’t portret, dat bij Dirk bezorgd zou worden vóór tien uur, als de photograaf z’n woord nakwam — en dat dee-ie natuurlijk!

Nou wachtten ze kompleet in d’r beste kleeren en Jan van Jèt repeteerde ’t gedicht dat-ie op moest zeggen, zoo als groova de trap afkwam. Je hoorde ’m boven op en neer stappen — ’n paar maal had-ie al geroepen of-ie opgesloten moest blijven — of ze ’t nog lang maakten.

Toen, op slag van tien, stapte Dirk ’t voortuintje binnen — met leege handen en ’n gezicht als ’n oorwurm.

„Hebt-ie ’t portret niet meegebracht?” riep Jet paf van schrik: „het-de ’t niet gestuurd...?”

„Hè-je niet bij je, Dirk?” zei Marie, verbouwereerd:    .. geef

dan asem!... Wat sta je ...?”

„De beroerling...” snauwde Dirk, en z’n vuisten balden zich, of-ie iemand te lijf zou gaan: „het ’t onder rembours gestuurd.. „Onder rembours?”

„Onder rembours!”

„Onder rembours,” herhaalde de knecht uit de drogistzaak: „onder rembours, terwijl-ie ’t bij me zou laten anreiken! Je zou ’m de tanden uit z’n mond slaan... Of ik d’r met de centen vandoor zal gaan...”

„Ha-je ’t dan niet kennen betalen...?” vroeg Truus met de onnoozelheid van ’n wildvreemde — of ze van niks wist — en of ze zelf niet ’t voorbeeld van alles op z’n beloop te laten — en pas te dokken as de photographie d’r was — had gegeven: „... wij sta&n toch onze portie...”

„Wat weerlicht!” beet Dirk van zich af: „loop jij met zooveel in je zak?... Wou je da’k ’n greep in de toonbankla had gedaan ...?”

„Jessus, Jessus,” klaagde Toon: „dat het niemand kennen ruiken...! Het-ie niet waar we allemaal bij waren gezeid da-we