Pour tant d'amour (serie Heijermans' Camera)

29

,,’k Had je net willen zeggen,” babbelde vader: „dat je je most laten portretteeren voor je na de Oost gaat, want terugzien doen wij mekaar zoo gemakkelijk niemeer...”

Ook Dirk en tante Jet maakten dienzelfden dag toespelingen op de groote surprise, keken teleurgesteld, toen ze merkten, dat ^:r gekletst was geworden, maar nou ’t geen geheim meer was, werd ’r van alle kanten met ’n opgewektheid over doorgeslagen, als bij den bijbel, den stoel en de winterjas nooit ’t geval had kunnen zijn. De familiegroep was ’n cadeau voor iedereen, voor vandaag en voor de toekomst. Vader kreeg ‘n groot exemplaar in ’n lijst — zij ’n kabinet. De verwachting hoe ’t ’r uit zou zien, prikkelde ze van groot tot klein, werd ’n ongewone voorpret...

Dinsdagavond, toen groova vroeg op stok was gegaan - tegen laat opblijven kon-ie niet, en nou-ie op ’t punt was zeventig te worden, allerminst — versierden Dirk, Piet en Henk de woonkamer dat ’t ’n lust was.

Langs de randen van ’t plafonnetje hingen ze vlaggedoek en sparregroen. of ’t ’n bruiloft moest worden. Over ’t spiegeltje met z’n tranige bladders bonden ze ’n bordpapieren schild met door Truus geknipte zilveren letters:

God geve U nog lengten van jaren in het midden van Uwe kinderen en kleinkinderen!

— en om de leuning en de armen van den stoel, waarin moeder dood was gebleven, wonden ze ’n slinger van papieren rozen.

Om ’r den ouwen man niets van te laten merken, liepen ze op d’r sokken, en om ’m met ’t gehamer niet wakker te maken, deeën ze alles met zooveel haarspelden, dat Jet en Marie voor schandaal de straat op moesten toen ’t klaar was.

’t Zonnetjie scheen den ochtend van ’t feest tegen de tullen gordijnen, beplaste de bloemen op de kozijnen zoo gul en smakelijk, da-je vanzelf in de stemming kwam.