Pour tant d'amour (serie Heijermans' Camera)

28

„Zoo,” lachte ’t ouwe mannetje, de pijp tusschen de tandenlooze kaken verwrikkend: „is ’t mooi, Jan?”

„Nee, groova, me maggen niet klessen...”

„Is ’t om te eten...?”

„Nee, je zou d’r je maag an bederven, hahaha!”

„Ken ik d’r in lezen?”

„Dat ken je...”

„Ken ik d’r op zitten?”

„Dat ken je, hahaha!”

„Ken ik ’t antrekken?”

„Nee, dat ken je niet..

„Nou, nou, dat raai ’k niet,”    lachte    ’t mannetje    vergenoegd.

Toen, ’t geheim niet langer meester, en in    de hoop dat    de twee

centen, die-ie Zondags vast kreeg, ’r drie    zouen    worden,    liet

Jan iets van ’t raadsel los.

„We hebben d’r allemaal, vader, moeder, tante Marie, tante Truus, oome Dirk, oome Piet, oome Henk in z’n uniform — en wij méér as ’n hallef uur voor motten stil zitten...”

„Zoo,” knikte groova: „en komt ’r ’n lijssie om?”

„Dat mag ’k niet zeggen,” weerde ’t kind    af.

’n Uur later kwam Henk ’n borrel drinken.

„Nou, vader,” zei-ie: „je zal ’r Woensdag van opkijken! Zoo iets heb-ie nog nooit in huis gehad... Jet wou je ’n nieuwe bijbel geven, Dirk ’n stoel, en Marie ’n winterjas... Daar heb ’k ’n stokkie voor gestoken, omdat je d’r toch geen plezier in zou hebben... Toen heb ik gezegd... Maar dat zal je zien... Als je ’t weet, is de aardigheid ’r    van af...”

„’k Wed ’r om,” lachte de ouwe    man:    „da’k    ’r    de reuk    van heb...”

„Daar doe ’k wat om!” schreeuwde de koloniaal: „al prakkizeer je ’n dag en ’n nacht...”

Even zat vader achter ’t blauwe gewalm van z’n pijp te spinnen — toen sloeg-ie den spijker op z’n kop.

,,’t Wordt,” rekende-ie voor de vuist: ,,’n vierkant ding met acht en twintig oogen, acht en twintig handen, acht en twintig ooren en veertien monden... Brand ’k me, hahaha?”

„Verroest!” zei Henk: „hebben ze lange tongen gehad!... Nou, ben je d’r mee in je sas?”