Pour tant d'amour (serie Heijermans' Camera)

2 7

Maar met de kinders lukte ⁵t niet een-twee-drie. Wirnpie van Piet blerde in ’t begin de kalk van de wanden, zoo bang als-ie was voor den meneer met de lange haren, die telkens, met z’n hoofd onder ’t zwarte doek kroop. En toen de photograaf ’n rinkelenden harlekijn boven de camera bewoog om ’m te sussen en de andere kleuters stil te laten zitten, gierde ’t eenzelvige kind zoo, dat Truus van ’r stoel op moest staan, om ’m tot bedaren te brengen, ’t Hield meer dan ’n kwartier op, en ’t werkte zoo op de zenuwen, dat toen ’t eindelijk kon beginnen, de een voor, de ander na om ’n woord of ’n zucht in den lach schoot.

Tweemaal mislukte de kiek. Den eersten keer nieste Santje, of ze ’r op gewacht had, toen de photograaf drie wou zeggen, brulde Henk of-ie in mekaar zou zakken — den tweeden keer stond Kareltje van Marie net ’n paar seconden te vroeg op, om-dat-ie dacht dat ’t klaar was, en omdat Jan van Jet ’m stiekum kneep.

Daar kregen ze allebei ’n draai voor om de ooren, maar toen ze uitgegriend waren, was de kou van de lucht, kreeg de camera ze te pakken, kwiek en handig in de Zondagsche kleeren.

Omdat niemand ’r op „gerekend” had, dat de photograaf, die Dirk best kende, omdat Dirk winkelknecht in de drogistzaak van de overzij was, boter bij de visch zou    vragen, schoot    Henk    twee

gulden sekuriteit voor, en beloofde de    photograaf    dat    alles    uiter

lijk Woensdagmorgen voor tien uur kant en klaar zou zijn.

„Maar als ze nou niet goed uitvallen,” zei Dirk voorzichtig bij ’t heengaan.

„Dan hoef u ze niét te betalen,” glimlachte de photograaf beminnelijk.

„Da’s goeie,” sprak Dirk opgelucht.

’t Bleef voor grootvader natuurlijk    ’n geheim.

Dat wil zeggen: voor ’t avond was, kreeg-ie ’t van minstens vier te hooren.

Jan van Jet zei toen-ie ’s middags met z’n zusje op visite kwam, om ’n balletje en twee centen te beuren:

„... Groova, ik weet wa-je voor je jaardag krijgt, maar je raait ’t nooit...”