Pour tant d'amour (serie Heijermans' Camera)

26

tienmaal gezeid. Dee je iets met z’n allen, dan most je bij ’n man op die leeftijd an geen malligheden, maar aan iets nuttigs denken. Nou ’t tegen den winter liep, had-ie ’n jas as brood noodig. ’n Winterjas, ’n warme bouffante, ’n paar handschoenen en ’n paar stevige toffels, waren dingen, waaran-ie iets had — en ’t viel binnen je bereik.

Piet en Truus, die heelemaal niks te missen hadden — in ’t laatste jaar hadden ze zoo’n zorg gekend, waren ze zoo dikwijls naar Oome Jan gekuierd, dat vader ze van z’n pensioentje bij had moeten springen — schopten de grootste bereddering, wouen van geen bijbel, geen leunstoel, geen winterjas weten. Die spraken met meer fantasie en wereldsche bijbedoeling dan geld over ’t versieren van de woonkamer met vlaggedoek en sparregroen, terwijl vader sliep en berekenden de onkosten van boerenjongens en aalbessenjenever.

Toen kwam Henk, jongste zoon, die voor de Oost had ge-teekend, maar de weeldedagen van ’t handgeld lang achter den rug had, met ’t voorstel — vier dagen voor de groote gebeurtenis — ’t werd kort dag! — om vader, voor wien je feitelijk niets kon verzinnen — als-ie z’n pijpje belurkte, was-ie tevrejen — met de photographie van de kinderen en kleinkinderen op één groep te verrassen. Dat was ’n aardigheid, waaraan ieder wat had — hij in de Oost    in    de eerste plaats...

’t Werd na heen en    weer gepraat, aangenomen.

Den volgenden dag. Zondag, poseerden ze bij den photograaf. ’r Ontbrak niemand. Zelfs Toon, de man van Jet, Zaterdagavond uit ’t Binnengasthuis met ’n baard van je welstand ontslagen, was present. De vrouwen, Marie, Truus en Jet zaten op stoelen in ’t midden — de mannen, Dirk, Piet, Henk en Toon stonden ’r achter — Piet, op    de    uiterste linkerflank    met    z’n    zoon    van

anderhalf — Henk, in    z’n    nieuwe uniform, op    de uiterste    rechter

flank met Santje, de jongste schreeuwleelijk van Jet. De restee-rende vijf kleinkinderen leunden op den grond tegen de knieën der moeders.

Ze waren precies met z’n veertienen — één meer dan ’t ongeluksgetal. En ’t was, zei de photograaf, ’n zóó aardige groep, als-ie maar zelden in z’n atelier had gezien.