Pour tant d'amour (serie Heijermans' Camera)

Hard als ze ’r allemaal voorzaten — tot ’n tikje welvaart had niet één uit ’t nest ’t gebracht — werd ’t ’n getob en ’n prakkizeeren van de andere wereld, om ’n aardigheid te bedenken, 'n oplossing te vinden, waarbij de leege beurzen niet te bezwarend in ’t gedrang raakten.

Jet, oudste dochter, die ’r ’n poos ’t best aan toe was, vóór ’r man in ’t Binnengasthuis lei, had vader ’n nieuwen bijbel met ’n verguld-zilver slot en ’n kleinigheidje van elk van de klein-kinders afzonderlijk willen geven.

Dat kostte niet veel, drong je geen uitgaven op, die je later bezuurde.

Daar most Dirk, zes jaar jonger — drie broers en zusters waren, toen moeder nog leefde, uitgestapt — niks van hebben.

Al schonk je vader ’n bijbel met ’n beslag van massief goud: de ouwe, waarin-ie met moeder samen zooveel jaren had gelezen, liet-ie toch niet ongebruikt. En dan: an ’n bijbel dee hij, die uit overtuiging — ieder de zijne! — geen stap meer in ’n kerk versleet, om den dooien dood niet mee. Nee, als ’r ’n gezamenlijk cadeau werd gegeven, most ’t je instemming hebben. Hij had in de uitstalling van ’n meubelmagazijn, dat alles met dikke twintig procent rabat prijsde, ’n pracht van ’n leunstoel gezien. Bij zoo’n stoel kon je ’n toepasselijk woord „van je laatste jaren in rust slijten..spreken. De stoel waarin vader nou voor ’t raam z’n krant las, hing aan flarden. De veeren staken ’r door...

Marie, tweede dochter, van ’r man gescheiden — ’t ging pro Deo, de afkondiging moest nog afkomen, en ze was in goede verwachting van numero vier — had geen trek in ’n stoel. Zóó’n inval kon alleen Dirk hebben! As vader met voorliefde op de veeren zat — niemand dwong ’r ’m toe! — was ’t omdat moeder de zitting letterlijk door had gezeten. Dat had-ie haar minstens