Pour tant d'amour (serie Heijermans' Camera)

20

Hij antwoordde niet. Met de oogen gesloten lag-ie te droomen en ’t glinstrende licht dreef rosse vervloeiing in ’t donker huis van z’n hoofd.

Met de magere handjes gevouwen om ’t hoekig opspichten der knieën bleef ze nog even de roetwolken der stoomboot bestaren en ’t zwalpend gefladder der meeuwen, verjaagd door ’t dolle geren van ’n hond — toen preciesjes as thuis in ’t geschemer van ’t straatje, lei ze ’r zakdoek met vier hoeken gevouwen op ’t kringelend zand, en ’r hoofd met de vlasblonde pieken, den veter en ’t vettige lintje, zakte naast ’t zijne in sjaap. Ze sliep wel niet, maar ’t leek toch zoo. ’r Adem veerde met stillen cadans tegen den hoedrand en ’r gedachtetjes doolden traag en verwezen of ’t nacht was en in de keuken naastan de kraan boven den gootsteen ’r druppels liet tekken. Morrege most de vloer van de winkel ’n beurt hebbe en wier de uitstalkast uitgehaald — en most ze op ’t leertje voor de ramen an de buitenzij, die vol spinragge zatte ...

Lang rustten ze niet. ’t Ongewoon gerucht van de stootende branding, ’t geblaas en gewoel of ’r ’n stoommachine in de buurt was, èn ’t smerig spektakel van stoeiende meiden, die met ‘n lawaai of ze gekeeld wieren, pootje baaiden, porde Jan ’t eerst wakker. Geleund op z’n elboog keek-ie naar ’t mager sproetengezichtje van ’t duttende meisje, naar de geelblonde wimpers, de vreemd-donkre lippen, ’t loshangend haar en ’t opwippend, knolronde kinnetje. Toen, omdat ’t gelijk ’m verveelde, bliesi-ie ’r rook in ’r neus, en lachte zich slap bij ’r proestend verslikken.

Samen bleven ze praten over honderd uit, over de avonturen van zijn dagelijksch leven, hoe-ie de vorige week met z’n fiets geslipt was, met ’n smak dat de kruienierswaren over de keien vlogen, ’n flesch azijn en drie eieren stuk, en hoe-ie z’n knie kapot was gevallen, enne hoe juffrouw van de kruienier je kon pesten as ze met ’r verkeerde been uit bed stapte en hoe-ie an fooien ’n week van over de gulden gehad had... Zij, lekker-uitgerust, met geen winkelschel, die tellekes overging en geen geschreeuw van d’r broertje in de achterkamer en geen gedans van zwarte drajen voor je oogen as je dozijne zakdoeke most zoome, luisterde gretig en zei ’r ’ns ’n ouwe-vrouwtjes-wijsheid