Pour tant d'amour (serie Heijermans' Camera)

21

tusschen door en vertelde vertrouwelijkheidjes van benedenhuisje naar bovenhuisje, hoe ze van de winter moe d’r broche enne moe d’r horloge na de lommerd had motte brenge voor ’n kwetantie die geen uitsel mocht lijjen, enne hoe ze toen in de piepzak hadde gezete, zij en moeder, omdat de mensche an wie je pofte — juffrouw Meijer van de hoek — enne juffrouw Wensma van ’t Café altijd weer door zeeën dat-ze zouen betale, maar jawel de winkel voorbij liepen...

’t Was nou stiller op ’t strand. En stiller op zee. De zeilbootjes leien geankerd, ’t water had geulen indigo-blauw en groene ver-weering en op de duinen deeën de menschen minder luidruchtig.

Dicht bij mekaar, hand in hand, praatten en lachten ze, en beluisterden ’t ruischen van branding en wind.

Toen gebeurde ’t fatale, kwam ’t ding van ’t noodlot, dat weken en weken, dagen en nachten bedierf.

„Ben jij al ooit?” vroeg hij na ’n gaping in ’t gebabbel: „door ’n jongen gezoend?”

„Nou, Jan...”

„Ben je boos as ik ’t doe?”

„Jan, doe niet gek...”

„Effetjes maar en maar één...”

„Nou, Jan ...”

Ze dorst niet en laeherde toch — en verzette zich zwak, toen hij ’t waagde en met voorzichtige lippen ’n plek op ’r wang zocht...

Maar tegelijk schokte-ie op en zat zoo verdaan of-de weer van de fiets was gejakkerd.

’n Man, groot en zwaar, ’n man met ’n dik-zwarten snor, die al lang had geloerd — wat of zoo twee apen daar mosten — ’n meissie met loshangend    haar en    ’n knul    nog    niet    droog    achter

z’n ooren — had Jan    geschopt    net    toen-ie    zich    bukte    — en

schold ’m uit en vloekte    en kreeg uit    z’n    jas ’n boekie, en    vroeg

de namen van vader en    moeder.

En keek ze nog na, terwijl ze angstig en bleekjes den weg naar ’t dorp insloegen.

,,’k Zee je om niet zoo gek te doen,” verweet ze haast huilend.