Pour tant d'amour (serie Heijermans' Camera)

19

kamer te komme — en as-ie begon — jesses, jesses! — hieuw ’k me vingers van angst in me oore... Zulleke brokke ijs lee moe op z’n hoofd — maar allemaal niks — in twee dage was-ie ’t huis uit..

Zwijgend liepen ze naast mekaar. En keken de vlakte van ’t strand af. De zeilschuitjes, gekuifd tegen den landwind, zwak-geerend naar ’t goudvlies van ’t water, de spitse kielen gekliefd in ’t opbarstend schuim, de zwaarden wijd-af als schuttende schilden, glejen weg in één richting, en van wat ’r an boord was, zag je amper ’n donkerend stipje. IJ1, als in nevel verdoezeld, teer-rose, doorzichtelijk-blauw, zoo transparant of ’t niet echt was, of de tuit van je lippen ’t met ’n zucht weg kon blazen, kroop ’n driemaster voort langs den einder en weer midden op zee, vinnig en fluks, verward in ’t slijmrige net van d’eigen rookbuilen, bewoog ’t rappe lijf van ’n motor recht op de kust toe.

Toen gingen ze zitten, dicht op ’t duin. Links was de volte der menschen, ’t dobbelsteentjes-gerei van de koetsen, ’t huifjes-gewit van de tenten — rechts, de zandbedding, ’t meeuwengedrijf en ’t eindloos gespiegel der zee. De helmen suizelden zacht en ’n vlinder verdoold uit de sappige kelken van ’t vol-rijpe land, klapwiekte en droeg ’t flonkrende licht der zon op ’r wuivende vleugels.

Hij, languit, de handen gekromd om ’t hoofd, sprak ’t eerst nu. De pijp, ingebrand op ’t papier, stak in z’n ve&t bij ’t nickel horloge en elk van de schakels van zakje naar zakje blonk met vurig gespartel.

„... As ’k zoo leg, val ’k in slaap ...”

„... Ik zal je wel wekke ..

„Ben jij dan niet moei?”

„Ik wor nooit moei..

„Da’s klesse... Je mot maar is trappe as ik, van ’s morges tot ’s avonds almaar door op de fiets, ’t eene vrachie na ’t andre... ’k Voel me kuite soms niet..

„... Nou, ik zou wel wille... Jij komt ’r nog uit... Ik zit geplakt op me stoel in de winkel en mag d’r niet af... ’k Heb gister genaaid an één stuk zakdoeke en sloope en knoopies an blouses ... Wat zeg-ie? ..

2*