Pour tant d'amour (serie Heijermans' Camera)

18

Sjouwen deeën de kinderen de heele week an een stuk —■ licht dat ze Zondag niet bleven hokken in de muffe kamers, watr ze d’r leven versleten...

De strak-blauwe lucht met de melkbleeke streepen van volken, die de wind had verjaagd en de zon had verdampt, wijdie van ’t zilvergeblink van de zee naar de bergruggen van ’t diinland. Waar ’t gedrang bij de badkoetsen ophield en ’t gewandel langs ’t strand merkelijk luwde, zag je de meeuwen in scholen gestreken op ’t vlammen-spuiende water, en as een ’n schreeuw gaf, of-ie wou zeggen: „smeert ’m, d’r komt iemand!” stoven ze op met ’n zwerm, of ’n hand ze op had gesmeten.

„Gedorie, hoe is ’t mogelijk,” begon zij na ’n poosje, loom sleep-sloffend door ’t nergens stut gevend zand: „dat-ze zwemme en vliege gelijk. Wat makkelijk, tyè, as je van alles ken... Watte?”

,,’k Zou niet wete wa’k ’r mee an zou motte,” zei hij nuchter.

„Nou ik zou wel wille,” praatte zij, z’n arm héén en weer slingerend: „... nog al niet fijn, om effen je vlerke uit te slaan, as je ’n boodschap mot doen of as» je wil uitblaze voor je in bed stapt. Vannacht was ’t zoo heet in de bedstee dat de muur ’r van dreef... En ’n last met de mugge!... As ft d’r een stuk had geslage, zat ’r alweer ’n ander je bloed uit te zuige. En as je ’t laken over je heen trok, om ’r niet een door te laten, lee je te hijge of je zou stikke...”

„Dan mot je,” zei hij, en de baard in z’n keel mèt de pijp in z’n mond, dempte z’n stem, of-ie benee in ’n kelder gebukt stond: „dan mot je vóór je gaat slape je rame maar sluite en je lamp opsteke en de rook van je pijp tegen ’t behangsel op-blaze..

„Hèhèhè,” lachte zij en ’r zakdoekje wreef langs ’r gudsende slapen: „... ’k zie moeder al rooke..

„Wanneer is je vader gestorve?” vroeg-ie — en ze voelde dat-ie an den dooie dacht omdat ’r van rooke gesproke wier — „hè?...”

„Voor jij en je moeder boven ons woonde... Met September ’n jaar.”

„An wat?”

„An z’n hersens... Benauwd, hoor... ’k Dorst nie-eens in de