Pour tant d'amour (serie Heijermans' Camera)

i6

„Moeder,” had zij loompjes-benauwd geantwoord: „zet Zaterdagavond twee panne en de ketel op ’t fornuis. Dan wordt eerst me kleine broertje gewasschen — die maakt ’t water nie-eens vuil — en dan neem ik ’n voetebad... As je voete en je hande schoon zijn, hoef-ie niks meer te doen, want de rest krijgt geen stof, watte?”

Toen, doodop en met ’n tikje verveling — daar liep-ie beursch voor om in ’t snikheete zand je hart uit te hijgen — leien ze ’n poos stil naast mekander.

Zij was schriel en kortheupig. Omdat ’r haar nog in piekjes hing, met ’n veterbandje en om ’t bandje ’n lint, omdat ze voor moeder nog geen opgestoken vlechten mocht dragen — ’n mensch was vroeg genoeg oud en keduuk — reikten ’r rokken tot aan ’r enkels, niet verder. As ’r haar de hoogte in mocht, mochten ’r rokken de laagte in. En niet eerder. Je ouwers wisten ’t best hoe ’t hoorde. Nou droeg ze ’r Zondagsche jurk — keurig, hoor — de rok wit en de blouse wit, pas gestreken, en de rooie ceintuur dekte goddank ’n brandplek van ’t ijzer, toen ze ’t ver-lejen maand zellef had willen probeeren. Met de oogen dicht voor de zon, lei ze languit, den rand van den stroohoed om ’t zweetende voorhoofd, en de paarse kriekenlippen vergrootten den mond onder ’t vinnig gestippel der sproeten. In Maart was ze zestien geworden. In de wijde breedte van ’t strand leek ze ’n zorglijk-flets vrouwtje en de piekjes blond haar omkransten ’r halfbloote halsje of ’r nooit meer groei in zou komen.

Hij, jongen van zeventien, schamel in ’t glimmende pak, ineens met ’n zet ontloken aan de lengte der broekspijpen — nou-ie lei in ’t zand, barstte ’t gebobbel der kousen boven de lipjes der schoenen — had ’n aankomenden snor en over ’t vest met de stukkende knoopjes, spanden de schakels van ’n horloge-ketting uit de Bazar. Vandaag droeg-ie de gekeerde manchetten van de vorige week, uit ’n split van z’n jasje stak de papieren pijp, die-ie op de vijf-van-’n-dubbeltje toe had gekregen.

Warm-gebraaid en gestoomd, stapten ze nu langs de duin-glooiing voort. De zon laaide as ’n mirakel, ’t asphaltpapier der tenten bladderend en de stukgetrapte helmen zoo zengend en verschroeiend of ze zich nooit meer uit ’t pulverbad op zouen