Pour tant d'amour (serie Heijermans' Camera)

Heete, zomersehe dag als ’t was, en krioelen als ’t Zondagsche volk tussehen de badstoelen en zandhoopen, en biertenten dee, waren ze naar de duinzij opgedrenteld, waar je wel moeilijker, met lood an je been en, door ’t mul-verzakkende zand sjokte, maar waar je eenzamer, niet zóó opgelet, en hand in hand loopen kon. Bij ’t groote Badhuis, moe van de lange wandeling, heele-maal van Haarlem, hadden ze ’n half pond krieken, midden tus-schen de menschenvolte in, zitten snoepen. Paars van lip en nog eens zoo dorstig — van de tien krieken waren ’r minstens zes rot geweest — afzetters, hoor, om op ’t blinkende strand met je fruitkar net zoo afgemikt in de schaduw te staan, dat de kersen eens zoo dik en eens zoo gaaf leken! —- paars van lip en met blauw-paarse vingertoppen, hadden ze in ’t kokende zand gerust, ’t tamme slaan van de branding, ’t vonken spetten van de zee langs de zeilbootjes, ’t ba jen van angekleede men-schen — verbeel je: a n g e k 1 e e d ! — ’t in ’t water duwen der tintel-witte badkoetsen en ’t gedrang van de menigte bij de zilver-klotsingen bekeken.

„Zou jij d’r trek in hebben, om te bajen?” had hij gevraagd.

„Jesses, nee,” had zij geantwoord: „je heelemaal uit en weer ankleejen — en met je klesnatte hare voor gek loope... Dat hoef-ie ommers niet, as je niet vuil ben, watte?”

„Als ik smerig ben,” had hij slaaprig gepraat — z’n haar broeide onder z’n lakensche pet, en afdoen kon je ’m niet voor de zonnesteken, die je te pakken had eer je ’t wist: „as ik me verschoon, spoel ’k me af bij de gootsteen da-me tande d’r zeer van doen, en dan wrijf ’k me na da-me vel zoo rood ziet as ’n gekookte biet... Maar zeewater stinkt... Daar wor je nog eens zoo vies van..