Vuurvlindertje

I

*t Potkacheltje pruttelde zo knus, had zon bla-kend-purper, vol-geschranst buikje, en 't deksel van de waterketel, die boven de ronde plaat stond te proest-dampen, klepperde zo of ’t de hik had, en 'm, al liet je 'm nog zo gemeen schrikken, niet kwijt kon raken, dat de zwarte poes, die echt Piet hiette, voor de zoveelste maal ging verzitten, en van de zenuwen gaapte, of-ie z'n kersrood kronkeltongetje in zou slikken.

Buiten was moeder bezig de sneeuw van de tegeltjes te schrapen, en ’t stoepje schoon te bezemen, maar 't was monnikenwerk, want de wind dee as 'n kwajongen, slurpte telkens z'n mond boordevol, builde z'n gepropte wangen, en floep kwakte-ie de plakkende smurrie in 't paadje, dat de schop pas bij-geharkt had. Dan school-ie weer met 'n vaart achter de hoek van 'n huisje, en gierde met zo'n uitgelaten plezier, dat-ie over z'n eigen asem struikelde en je 't door z'n kouwe neus hoorde snuiven.

Keek je door 't raam, as je mouw eerst de nattigheid en de tot biggelende gootjes verzwemmen-de tranen weg had gezemelapt, dan zag je moeder met de zilver-flonkertjes op 'r zwarte omslagdoek en glanspluisjes nog witter as 'r haar — en de as ^;n jonge hond zo woest ravottende schooier-van-'n-wind, greep de stootrand van 'r rok, en rukte ’r schuddebollend aan, of-ie *r mee

7