Wat niet kon - en andere verhalen

na brandingslag, donker van echo in de wijde ruimten van hemelblauw — ’t verliefd-’teder geroep van ’n vogel — dan bóüwde-ie bij ’t ademgeluid van ’r lippen, de snit van ’r kleine mond, de ovaling der zwarte ogen, de ruige lijn der saam-gegroeide brauwen, de oortjes met de bloedkoralen knoppen, de smalle neus met de gestadig-werkende vleugels, de als ’n lins zo bruine en ronde moedervlek in ’t blank-wit van ’r hals, ’t was-bleke, bijna tanige van ’r gezichtje, dat je te avond bij kunstlicht niet oplette — dat bij de malsheid der zon en ’t breed-groene duinland zeer dee.

Hij hield van ’r — dat wist-ie wel zéker — zoals-ie nog nooit van ’n ander had gehouden — en als-ie dacht an de ontzetting van ’r thuis — ’t belabberd rendez-vous, waar-ie ’r tegen de avond afleveren most — werd ’t in z’n hoofd zo bevend-licht, zo ros-vlammend en klaar, of-ie z’n ogen geopend hield en ’n brandende toorts ’r laaiingen dreef.

Plots wakker, uit z’n evenwicht van daarstraks, stutte-ie op.

Ze lei als ’n kind, een arm straf omhoog de bloemenhoed beplettend.

Enkel ’r kin was te zien en ’t, de a-jour-gewerkte blouse doorkleurende, melk-witte vlees van ’r armen en hals.

Rond de hard-lelijke, door de zon fel-ontrafelde kunstro-zen en lelietjes van ’r namaak-panama, traagde ’n gonzende bij, gouden spetjes op ’t harige lijf.

Met ’n zet dook ze naar ’t glanzen der oranje bottels en de angel boog in gretige zoeking.

Dan, rap weer uit-schietend, gromde ze ’t helmenvlak langs.

De handen onder ’t hoofd had-ie angstig gekeken, bang dat ’t diertje ’r hand zou bestrijken.

Nu zat-ie opnieuw, de duingolving bedromend, de hemel-diepte instarend.

Van de zeezij, langzaam toeschuivend, kroop ’n wolkgevaarte, bergland van sneeuw en kristallen flonkers.

8