Wat niet kon - en andere verhalen

Recht op de zon drong ’t aan, kreeg in de kartel-rand wonderlijk-lichtende stuiving en ’n zilverblinkend geweef van splinters en brekende naalden.

Twee vogels van ’n duinkam aanscherend, zwartten erdoor, vlerken van transparant marmer, schreeuwden schril en ontdaan, of ze opgejaagd werden.

In ’t ouwe getob, dat ’m de hele nacht had wakker gehouden, begon-ie ’n pijp te stoppen, en stugge rookwolken spuiend, vouwde-ie de krant, die verkreukeld in ’t zand lei bedolven. De potlood-streepjes waren ’r nog, bijna scheuren in ’t zachte papier.

... ’t Was ’t énige.

... ’n Andere oplossing bestond ’r niet.

Als ze wakker kwam, zou-ie nóg ’ns z’n anloop nemen, taai, geduldig, tot ze ja zei. Zó kon ’t niet langer, most ’t niet langer, mocht *t niet langer. Nee, bij God niet...

Ordelijk als-ie alles dee, vingerde-ie de pluizen van z’n zondagse broek, gladde de krant dubbel, stak ’r in z’n binnenzak — en voorzichtig berekenend of-ie zou toekomen, telde-ie ’t zilvergeld uit z’n beurs.

Als ze straks allebei ’n halve biefstuk met gebakken aardappelen, ieder ’n glas gerste in ’t goedkope koffiehuis op ’t Plein namen, schoot ’r voor de avond nog ’n kleine vertering over — was-ie rut voor de maand.

’t Beroerdste was, dat-ie ’t ouwe mens, dat niet voor ’r plezier van hém afhankelijk was, twee maal had moeten beliegen.

Dat kon je misschien en tégen je zin nog één keer doen, maar dan kreeg ze ’t door — ze was niet van gister ...

En ’n tweede voorschot op de provisie vragen — ’t was zo goed as je nek af snij jen. Consideratie had de patroon genoeg met ’m gehad, ’t Werd ’n zinkput om angstig bij te worden — en ’t ouwe mens — as je dacht hoe goed ze ’t eens had — hoe ze zich zonder ’n woord in de ellende van ’t faillissement had geschikt...

9