Wat niet kon - en andere verhalen

fijn, afgelopen, ’t Wordt me tijd ... ’k Ben benieuwd of ’k de weg nog kan vinden ...’

‘De rails leggen d’r nog,’ lachte Dirk. ‘Nou ajuus — over ’n week ben je ’t vergeten.’

Sjokkend liep-ie de loods in naar z’n machine.

Koos stopte ’n nieuwe pijp. Hij most an de tabak wénnen. Vroeger kon-ie ’r niet buiten, ’n Liefhebberij most je niet verwaarlozen. Dan, uitkijkend of de wissel goed lee, duwde hij de stang over, die de stoom afsloot en zachtjes-trillend, vlug als ’n ree, gleed de machine de bocht door.

Haast niks geen geraas zónder wagens. Voor je plezier zou je zo rijjen. Met de ene hand hield-ie de stang, met de andere het leer van de schel. Geen kip te zien. ’t Was nog te vroeg, ’n Stilte als in 97.

Maar in de rijtuig-remise zaten Big, de lampenpoetser en Dikkers de conducteur te kletsen. Big die al ’n spatje op had — van ’s morgens tot ’s avonds dronk-ie — schreeuwde de héle remise door, toen-ie Koos op z’n machien zag: ‘... ‘Zo boef? Hoeveel zakkies hei-je geplakt... ?’

Van de gevangenis had-ie verstand. Twee maal hadden ze ’m vrij logies bezorgd voor dronkenschap, eenmaal omdat-ie met ’n kruier gevochten had.

Dikkers, de conducteur, lachte, maar dan hartelijk, klom-ie op de machien en de pootjesgeverij werd druk.

‘Heb-ie je bekomst an rats gevreten?’ vroeg Big, de ruiten van ’n wagen stoffend.

‘Nou!’ zei Koos sullig, met een prop poétskatoen de buik der machine nawrijvend — goeie boel was ’t leven as je wéér vrij was en je je kameraden ontmoette — goeie boel — bijna werd-ie vrolijk.

‘En is de erretesoep nog zo dun?’

‘Nou!’ herhaalde hij goedig — Big verstond ’t, om je over lamlendigheid heen te helpen — die had om de drommel geen buien gehad dat je hersens kookten en je denken in vlammen nevelde ...

83