Wat niet kon - en andere verhalen

worden... ’k Laat net zo lief me ene poot afhakken dan weer zo drie maanden as ’n beest in ’n hok rond te lopen ... En waarvoor.. ? Omdat ’k niet gebeld heb — zéggen ze. Ik zei van wel, maar wat helpt ’t as je ’t zeit en anderen zeggen dat ze ’t niet gehoord hebben.. ? Mijn schuld was ’t niet, dat de boer overrejen werd. Wie zal d’r zo stom zijn om niet te bellen as je iemand op de rails ziet, he? Wat.. ? Enfijn ik vandaag — morgen jij ... Wil je geloven dat ’t moeite kost om te spreken, as je drie maanden geen bek heb opengedaan? En an tabak ben je nét zo ontwend as ’n jongen...’

Grimmig klopte hij zijn pijp tegen de treeplank — dof keek ie naar de vierkante stompen van z’n stoffige schoenen.

Z’n al-grijzend haar piekte van onder de leren pet, pluizend langs de oren, die wit schelpten tegen het roet der wangen. In z’n gewone doen was-ie zwart en vuil als Dirk, die over ’m stond — maar in de gevangenis knapte je op, wer je zo blank as ’n juffrouw van de eerste klasse.

Dirk kauwde met sappig beweeg — hij had geen haast — eerst om acht uur ging de tweede tram. — Het boterhammenzakje bengelde in z’n hand.

‘Alles thuis wel?’ vroeg-ie.

‘Dat zit nog. Me vrouw leit in bed — met koorts. Die kon me niet eens kommen halen. Gister, zondag, heb ik bij d’r thuis gezeten. Vandaag is me eerste uitgaansdag. Half geld al die weken gehad — wat nóg mooi van de directie is — en de anschrijving om dalijk in dienst te trejen lee klaar. Heb jij de tweede tram?’

‘Jij — de eerste?’

‘Ik de eerste, ja. ’k Ben verdraaid suf. An zo’n cel wén je — wil je gloven?’

‘Dat zal wel...’

‘En as ’k me Nieuwsblad nog had maggen lezen en ’n pruim kauwen — Maar, nee hoor. Ze vinden ’t zó misdadig dat je in de avond ’n dronken boer overrijdt... dat... En-

82