Wat niet kon - en andere verhalen

‘Had j e óók ’n telefoon ? ’

‘ ’n Telefoon?’

‘Toen ik zat,’ verhaalde Big, met brede zwaaien de ruiten bewrijvend, ‘toen kon ’k spreken met me buurman door de buizen. Ellek woord kon je verstaan. We zatten mekaar moppen te vertellen tot de majoor langs kwam ..

‘Daar heb ik geen idee in gehad,’ zei Koos, ‘ik wil wel weten dat ’k gekniesd heb en dat ik..

Graag had-ie verteld van z’n ellende, van z’n slapeloze nachten, van z’n krankzinnig getob — gewend as-ie was an de buitenlucht, ’t voorbij stormen van huizen, bomen, dorpen ... Maar Big, die al lang door ’t leven én drank verstompt was, kétste z’n sentimentaliteit...

‘... Je mot niet kniezen, vent!... Al stoppen ze me voor ’n jaar in de bak dan knies ’k nog niet. Kniezen doe ’k as ’k in de tram rij en door ’t schokken de valse kiezen uit me bek vallen! Hohoho! Hohoho!’

Z’n dikke lach smakelijkte door de remise. Dikkers lachte mee en Koos keek grinnikend naar ’t glas van de manometer.

‘Kom,’ zei Dikkers, ‘we zallen inspannen, wat? ’t Wordt tijd ...’

De pen werd in de verbindingsbout gestoken, de veilig-heidsketting aangelegd.

Rommelend bewogen de wagens over de rails, dreunend bij elk sluitstuk.

Voor het station sprong Dikkers eruit. — Koos porde het vuur.

En de passagiers stapten in.

Hangend over het ijzeren deurtje, keek de machinist naar het keienplein, naar het station, naar de mensen die mee moesten. Precies dezelfden van vroeger, dezelfden van de éérste tram. Niks was veranderd. Niks, niemendal. As je dood ging bleef de boel bij ’t ouwe. Niemand miste je. Niemand.

84