Wat niet kon - en andere verhalen

De man op de treeplank der tram-locomotief nam de pijp uit z’n mond, glimlachte. Z’n geelbleek gelaat leek witter door de roetstriemen onder z’n ogen en over z’n jukken.

‘Ja — ik ben ’t,’ zei hij rustig — en de handen werden geschud, twee zwart-vettige, plompe handen, twee handen als van duivels.

‘Wanneer ben je losgekommen .. ?’

‘Eergisteren — eergisteravond ..

‘Nou — je hebt ’n boel warmte gemist,’ trooste de ander en kalm z’n pruimsop wegsputterend: ‘d’r zijn dage geweest da’k wel met je had wille ruile ...’

‘Ik met jou ook,’ zei de man op de treeplank, naar de weilanden kijkend, ‘ ’t is me iets — drié maanden ...’

'Je mot maar denke: ’t is voorbij ...’

‘Ja dat mot je denken . ..’

Soezelig belurkte hij z’n pijp — en de ander, hét boterhammenzakje in de zwarte knuist, stond in bepeinzing.

Er zong een leeuwerik zilverzoet boven de populieren van de weg en door het vochtige gras van het veld stapte een melkmeid, de groene emmers aan het robuust schouder-juk.

Anders was er niets in de dampige vroegmorgen.

‘En kon je je d’r nogal in schikken?’ vroeg opnieuw de ander, na een zwijgen dat te lang duurde.

‘In ’t eerst niet, later wel... ’t Is ’n sjouw drie maanden in zo’n cel... drie maanden erwten zoeken ...’

‘Most je érwten zoeken?’

‘En bonen ... En geen woord spreken ... D’r zijn ogenblikken dat je denkt gék te worden... As ’k ’t niet geworden ben, is ’t ’n merakel...’

De pijp zakte in z’n dromende hand — z’n ogen betuurden de wei, vreemd-lichtend in het zwart-wit gelaat, het gelaat van vel, roet en baardstoppels.

De ander zweeg.

‘Ja ... ja... Die ’t uitgevonden heit most geradbraakt

81