Wat niet kon - en andere verhalen

Weer vrij

Stoom had-ie zat. En alles glom. Je mocht ’m zién.

De een of de andere scheelde. Piet kon dan zuinig stoken, maar netjes op z’n bullen was-ie-niet. ’n Toer om z’n smurrie van de koperen pijpen te poetsen. En ’n vet overal, ’t Leek wel of-ie spek-pannekoeken an ’t bakken was geweest ...

Stug-dampend zat-ie op de treeplank van Nummer Zeven, de pet schuin langs ’t hoofd, de benen hoekig geschurkt.

En terwijl de rooksliertjes z’n harde kop omvaalden en het grommend watergemor, in de ketel achter z’n gebogen rug, lawaaide, keken z’n grijze ogen naar het weiland met de huizen in aanbouw van de overzij.

Nee, — de boel gladde nog niet.

Zoveel blauwe lucht inééns, zoveel wijdte kon je niet dadelijk hebben.

Z’n ouwe schoenen klemden asof ze gekrompen waren en de pijp smaakte op z’n niet eens nuchtere maag asof-ie voor ’t éérst rookte. Je most ’r weer an wénnen — an alles. Van Nummer Zevenennegentig na Nummer Zeven was ’n te grote overgang...

‘Wel allemachtig!’ daverde een stem in de holte der ma-chineloods. ‘Ben jij ’t Koos ... ?’

80