Wat niet kon - en andere verhalen

‘Nou zal ik ’m vasthoue,’ commandeerde hij — ‘Dan leg ’k z’n kop op de bank en as ’k drié zeg, hak jij ’m ’r af.’

‘Nee — ikke hak niet,’ zei Geertje. ‘Ikke durf niet.’

‘He,’ schreeuwde Dirkje blufferig-spottend, ‘meiden zijn altijd bang. Hou jij ’m dan vast, dan zei ik ’t doen ...’

Voorzichtig om ’m niet te bezeren nam zij ’t haantje over, streelde de kop, sprak kinderlijk-zoetjes.

‘.. Wees jij maar niet bang hoor, beest... Wees jij maar stil hoor..

‘Kies niet,’ zei Dirkje. ‘Néé — z’n kop lager, nóg lager en je vingers weg — anders snij ’k je ...’

Ze hield de kop en de vleugels vast, keek naar de bijl die zilverschubde, heftig vlamde in ’t zonlicht.

‘Klaar?’ vroeg hij met de ogen knipperend.

‘Ja,’ zei ze en mét zakte de bijl.

’t Was mis. Nog geen veertje had-ie geraakt.

‘Dat komt dat-je je pote niet stil heb gehouwe,’ ruziede Dirkje.

‘Je kén ’t niet!’ verweet ze, even in het spel.

‘Ken ’k ’t niet? — Wacht is — Hou je vingers weg!’...

Weer vlamde de bijl, weer cirkelde-die neer in gespetter van vonken en glansjes.

En tegelijk bonsde Geertje terug, wild schreeuwend en krijsend.

De kop van de jonge haan, de gouden kop met de gele veertjes lei in ’n klein rood kringetje op de bank. Als ’n vinnige fontein was het bloed, sissend langs de vlammen en glanzingen der bijl in het gelaat der kinderen gespoten, spettend over de kleertjes, de haren bepurperend.

Maar dat was ’t ergste niet, nóg niet het ergste.

Het lichaam, losgelaten, koploos, waggelde voort alsof ’t dronken was, voorbij de bank, óver de steentjes, en eerst in ’t gras, stuiptrekkend, schokte het neer.

De gele vleugels klepten in ’t bloed, de poten trokken, de borst bewoog sidderend.

77