Wat niet kon - en andere verhalen

Hij most ’r wel waarschouwen, want de hanen, opgejaagd en beangst, vlogen langs z’n hoofd, over de stokken heen en ’n stuiving van kalk en zand verblindde ’m.

Maar ’n goudkop, die niet om dorst kijken en al maar door hevig bevreesd de kop uit het hekwerk stak, naar een vlucht-opening zoekend, kwam net onder z’n hand.

‘Hei-je ’m?’

‘ ’k Hei-d’m.’

‘Geen zeer doen,’ waarschuwde Geertje, bang kijkend naar ’t kleppren en spartlen van ’t dier.

‘ ’k Doé ’m ommers geen zeer,’ schreeuwde Dirk. ‘Kischt! Kischt! Jaag ze is op!’

Werom door de ren, grijs van s'tof en vuil, kwam-ie gekropen, het schreeuwend dier in de hand en als ’t deurtje gesloten was, keken ze allebei naar de schuwe kralen oogjes onder de rode kammen.

‘Is ’t geen kanjer?’ — vroeg Dirkjes grote-mansstem.

‘Nou,’ zei Geertje.

‘Enne nou gaan wij jou koke, rakkért,’ redeneerde ’t jochie, klompklotsend over het erf. ‘Wij gaan jou lekkertjes koke. Meid, haal dan de bijl!’...

‘De bijl!’ zei ze angstig. Nou ’t op uitvoeren ankwam, werden d’r ogen groot van schrik.

‘Toe dan, stommerd! — Je ken ’m toch met je pote z’n kop niet afhakke!’...

‘Nee, dat ken niet,’ zei ze, kleine pasjes nemend naar de schuur waar de houtbijl hing. Timide klom ze op de bank, lichtte de bijl van de haak en ganselijk vreesachtig, stapte ze naar Dirk. De zon schetterde kwaadaardige stralen op het staal van de bijl. ’t Leek of ’r zilversprankels af vlogen, of ze er zó mee sloeg in blinkend water ...

Dirkje zat op de bank voor de deur. ‘Zo,’ herhaalde hij kinderlijk-monotoon, ‘nou gaan wij soep koke ..

In de twee handen hield-ie de jonge haan, een hand om de gele vlerken, een om de poten.

7 6