Wat niet kon - en andere verhalen

‘O,’ zei Geertje, bijna huilend de bloedspetten van haar gezichtje vegend.

‘O,’ herhaalde Dirkje, angstig.

De bijl was uit z’n handje gevallen, lei in ’t gras met wat rode róéstplekken te schitterglanzen.

‘O, o, me jurk,’ snikte Geertje, ‘dat viéze, smerige bloéd...’

‘Zag-ie ’m lópe?’ praatte Dirkje zachtjes. ‘Jessis, ’n haan zónder kop ...’

‘O, o — wat zal moeder zegge ...’

Ze spraken niet meer van soepkoken, nóch van spelen, keken benauwd naar de kop met de gesloten witte oogleden, staarden naar het lichaam dat met tere huiveringen nabewoog in het droge vertrapte gras, naar de nekstomp die al maar bloed gulpte ...

‘La-we de kop ’r bij legge,’ schuchterde Dirk.

‘Ik hei ’t niet gedaan,’ huilde ’t meisje.

‘Hei jij ’n niet vastgehoue, meid? — Toe pak dan de kop!’

Ze bekeek de kleine vuile handjes, roodgeverfd — liep naar de greppel, bukte, wies het róód weg.

Hij, bang, maar brutaler, tipte de kop tussen z’n aarzlen-de vingers, smeet ’m naar ’t lichaam in ’t gras.

Dan bevreesd voor de trillingen in de vlerken, schopte-die snel, liet zich door haar het gezicht wassen. Zorgzaam schepte ze krooswater in de handjes, wreef de bloedspetten ...

Zó betrapte ze moeder die van de stad kwam. Eerst zag ze het bloed, toen de bijl, toen de kinderen bij de greppel.

En in haar woede sloeg ze erop los, links en rechts. Zulke rakkers! Zulke deugnieten! Van niks konden ze afblijven. Kijk zo’n haan is!

Kwaadaardig patsten ’r handen. Vooral de grote meid — de kwaje meid die op ’r broertje zou passen ... !

‘Wat ’n geluk,’ zei ’s avonds de vader, ‘dat de aap zus niet met de bijl geraakt heit...’

78