Wat niet kon - en andere verhalen

‘Dan kook ’k alléén ...’

‘Mot je eerst kénne — jongen!’

‘Zo, ken ’k niet koke,’ verweerde hij zich, over het gras naar haar kruipend en sprekend met harde, zekere stem. Ik ga ’n haan slachte en van de haan koke we soep ...’

Hij zei ’t om te bluffen, om ’s te tonen wat-ie wel kon en dórst, maar nou-ie ’t zo stévig gezeid had, met leuk-donke-re-mansstem, hurkte zij op de ellebogen, keek hem aan met strakke ogen waarin het fantastisch geval, het geval dat haar kinderverbeelding raakte, met grote aandacht lichtte. ‘En as j’m geslacht heb ...’

‘Nou dan pluk ’k ’m,’ knikte hij.

‘Enne dan?’ vroeg ze dromerig, hét latende komen, hét, ’t verhaal van gróót-doen.

‘Dan snij ’k ’m open — enne dan zout ’r bij — enne flink stoke — enne dan vreet ’k ’m op ...’

'Enne krijg ik niks?’

‘Jij krijgt ’n kluifie — Zal ’k ’r een vange?’

Zij zat geheel wakker, de warmte niet meer voelend. ‘Enne as moeder ...’

‘. .. Moeder,’ herhaalde hij — even ondergaand de angst van ’t woord, maar dadelijk klaar met z’n antwoord, ‘moeder mag méé-ete.’

‘Ja, moeder mag mee-ete,’ zei ze opspringend, in de handen klappend.

He, wat ’n prettig spelletje — doen wat vader en moeder zo dikwijls deën — ’n haantje slachten. Dicht op elkaar liepen ze naar de ren, waar ’n twintig hanen bewaard werden, om vet gemest te worden.

Dirkje opende ’t deurtje, wrong z’n jongenslichaam erdoor en voorzichtig kruipend, joeg-ie de hanen op, die angstig kakelend voor hem vluchtten.

‘Die daar,’ zei Geertje, meelopend langs de ren, ‘da’s tóch zo’n vechtersbaas.’

‘Hou dan je bek, meid! Ga dan weg, meid!’

75