Wat niet kon - en andere verhalen

D’r blote voetjes staken uit ’t rood-katoenen rokje — d’r rood, grappig snuitje, met ’t wipneusje en de blonde krullen, schreeuwde van jeugd en gezondheid onder ’t ouwe ver-goord strohoed je dat van moeder geweest was en netjes verkleind met ’n paar witte banden.

‘Toe dan, meid!’ zei Dirkje, grote-mans-schreeuwerig.

Z’n kaaskopje glom van ’t gestoei. Echte spelletjes as ze altijd verzonnen!

‘Nee, broer,’ weigerde ’t moeder-zusje, nét één jaar ouder, ‘we zalle nou effe ruste ...’

Plomp, op z’n buikje, plankte hij neer, tollend als een jonge hond, stofwolkjes wentlend uit ’t droge, verzengde gras.

Zij languit, verzakt in schaduw van ’n struikje, tuitte het kindermond je, blies naar de warme lucht.

De zon saterde ’r geweldstralen op ’t afgebeuld veld, adem-smorend. In de stofbuilen bij de mestvaalt leien de kippen verwroet, vaal van grondstuifsel. De hond aan de ketting kreunde, wrong ’t lichaam terug naar ’t duister van ’t hok.

Er was een stilte van hijgenis en gedruktheid. Klaaglijk alleen, kort van roep, loeide een koe en bijkans fris spette het happen der eenden die snapten en vraten van ’t kroos.

‘Speel je niemeer?’ vroeg na gerol en gewentel ’t kaaskopje.

‘Watte dan?’ — zei zij, warm en vermoeid.

‘Wille we koke?’...

‘Jessis, nee,’ zei ze met viezig lippegetrek. ‘We hebbe al gekookt..

‘Nou en ikke ga koke,’ hield hij verwend aan. ‘Ikke ga soep koke ...’

‘Goed,’ praatte ze, verveeld van luistring — ze had wel trek om te slapen.

‘Doe je mee?’

‘Nee.’

74