Wat niet kon - en andere verhalen

Maar het kind, leunend tegen een stoel, begon weer te snikken, zoals ze ’t ’s morgens gedaan had, toen moeder kwam.

‘Wat is dat nou?’ klaagde moeder. ‘Mag je zo verwend zijn? ... Hieb-ie ’t dan niet goed gehad?’

‘ ’k Wil hier blijve!... hier blijve!’ — snikte het kind.

‘Kom, kom, Esther,’ zei de directrice, ‘niet huilen, hoor! ... Je bent twee maanden hier geweest, nietwaar?... En er zijn nog méér zieke kindertjes, niet?... En die willen allemaal weer gezond worden, niét?... Ga nou zoet met moeder mee, dan mag je ’t volgend jaar terugkomen hoor?’... En buigend gaf ze ’t kind een zoen op ’t voorhoofd.

Esther liep tussen moeder en Saar in, heviglijk snikkend. Er was nog een half uur tijd voor de tram ging en even wou moeder de zee zien. In het zand tegen een duin op kwamen ze te zitten, Esther nog stil, pruilend. Vaal stak het oude verlepte gezicht van moeder af tegen het gebruinde snoetje van ’t kind —, Sara’s gezicht leek er geel bij.

‘’t Is hier wel om gezónd te worde, moeder,’ zei Saar.

‘Twee kilo en drie ons,’ rekende moeder, ‘hoe is ’t gósmo-gelijk as je weet hoe ze d’r uit zag toen we d’r brachte.’

‘Nou Esther je heb me ’n leventje gehad,’ lachte Saar om ’t kind op te wekken.

‘Tot an ’t end van me dagen,’ wenste moeder.

‘Ze ziét ’r unbeschrieje goed uit,’ zei Saar. ‘Hoest je nog Es?’

‘Nee,’ knikte het kind.

‘Wil je wat ete?’ vroeg moeder, de mand opendoend, waarin dikke boterhammen waren —• overgebleven van straks.

°k Héb gegete,’ zei ’t kind, zachtjes nog nasnikkend, ze-nuwhik door ’t lijfje.

Maar de vreugd van het rijden in de trein maakte het tongetje los, toen de locomotief had gefloten en het ijzer gegrom van de wielen onder de wagen kreunde.

69