Wat niet kon - en andere verhalen

‘Nou wou ik u nog eens laten zien hoe ’t kind is bijgekomen ... Kom er even in,’ zei de directrice vriendlijk, haar voorgaand door de lange corridor over de loper van purperen bloemen. In de kleine kamer waar ze geweest waren toen ze Esther brachten, zat het kind met rood-behuilde ogen.

‘Kom, grote meid,’ sprak de directrice met tact, ‘mét meer huilen, hoor! Mag je huilen als moe je komt halen? Je komt toch ’t volgend jaar weer terug niet-waar? ... Ga nu eens op de bascule staan... Niet verwegen, hoor?... Kijk eens aan! ... Wat zegt u ervan... Ze is twéé kilo en drie ons aangekomen... Dat is knap, niet?’...

‘Ja da’s ’n bóél,’ lachte moeder, verlegen.

"Twee pond en drie ons,’ herhaalde Sara.

‘Twee kilo,’ verbeterde de directrice.

Er kwam een kleine verlegen stilte om ’t afscheid. Er moest iets gezegd, bedankt worden, wat moeder verlegener maakte, maar de directrice met grote tact, gewend om met ‘mindere’ mensen om te gaan, voorkwam ’t.

‘... Hier is haar pakje, juffrouw... Nu maar goed op het kind passen en véél versterkende middelen... Elke dag ’s morgens en ’s middags en ’s avonds ’n halve kan goed gekookte melk minstens, en zoveel eieren als ze maar lust... En vooral veel in de buitenlucht als er zon is, liefst tegen ’n uur of elf, twaalf... En goeie warme sokken...’ ‘Jawel, jawel,’ knikte moeder verlegen: ’k mot u nog duizend maal, duizend maal danken voor de goedheid...’ ‘O, da’s niet nodig ... Mevrouw Meyer zal ook ’t volgend jaar wel aan u denken ... Hebt u nog meer kinderen?’

‘Nog vijf... drie jongens, twee meissies en Esther da’s zes... D’r zussie begint ook last van klieren te krijgen... ’s Morgens en ’s avonds zweet ze zo verschrikkelijk ...’ ‘Zo-zo ... Wel da’s niet plezierig ...’

‘Zeg u dat wel... Zeg u dat wel... Kom Esther dank mevrouw nou is, he?’

68