Wat niet kon - en andere verhalen

winkel die uitverkoop had van overgeschoten lappen en stalen.

Maar zo langzamerhand was ’t tijd, kwart voor tien.

Op de gracht van ’t Stadhuis stond Jan met z’n vrinden.

‘Net op mijn tijd,’ zei ze vrolijk.

‘Mooi weer,’ zei Koos na een poos, omdat niemand wat zei.

Jan was deftig in ’t zwart, met een scheef zittend boordje en een veeg naast zijn neus.

‘Wat zie jij me vuil,’ zei Suus en haar zakdoek met speeksel benattend wreef ze hem schoon. Dan handig duwde ze weg een tip van de werkkiel, die hij aan had gehouden onder de jas — om tijd te besparen. Zijn handen waren nog zwart van het werk.

‘ ’t Is toch maar lam,’ zei Jan, ‘dat je niet eens fatsoenlijk kan trouwe!’

‘Of je nou zó trouwt of zus,’ meende Bart, ‘trouwe is trouwe en ’t is beter te weinig tijd dan te veel — wat jij ?’

Nou dat was wel waar, maar lollig was ’t niet. In de winter wist je geen raad met je tijd en ’s zomers kwam de ene karwei na de andere.

Nou, Piet die zou wel met Jan wille ruile. ’t Was altijd beter je eigen baas te zijn, al was je maar baasje, dan je te late koe jenere door ’n patroon, die zelf niks dee en de cente van z’n volk opvrat.

‘Nou maar,’ redeneerde Jan weer, ‘jij heb nou geen zorge niewaar? En ik nou bij voorbeeld? ... As mijn karrewei niet klaar is voor zaterdag krijg ’k boete in plaats cente.’

‘Maar jij verdient ook zoveel meer. O zo,’ zei weer Koos.

Jan presenteerde sigaren. ‘Steek ze niet op,’ adviseerde Bart, ‘je mot zo dalijk naar binnen.’

‘Dan steek je ze bij je,’ zei Jan.

‘Nou maar ik steek ’m wél op,’ zei Piet. ‘Je heb altijd tijd voor wat trekkies.’

63