Wat niet kon - en andere verhalen

ze aan, opstrelend de poffen der armen, netjes toeknippend de ijzeren ogen.

⁴ ’k Had me hande toch eerst maar gewasse’ —, knorrig zei Ant: ‘Zó met je aardappelhande an je japon... ’t Is zonde van ’t goed ... ’t Is óp eer je ’t weet..

‘... Hè-’k ze dan niet geveegd an me schort?’ — zei Suus met verwondering.

‘Nou ja’ — zei Ant.

Terwijl had Suus met stevig gewring de taillebanden gehaakt, knipte de haakjes en oogjes van de ceintuur — zwart van fluweel met een nikkelen gesp.

En haar zondagse hoedje zette ze op, tikjes slaand tegen het haar, dat het rustiger hield onder de bloemen.

‘Nou dan tot straks,’ zei ze kalm bij de deur, 'en schil jij de aardappele af.’

‘Véél plezier,’ wenste Ant met het mes in scherend ge-haal langs de bonen.

‘As ’k terugkom breng ’k ’n dubbeltje tarétjes mee... Zet jij dan wat koffie,’ zei Suus met de knop van de deur in de hand.

‘Da’s ’n idee... Met róóm hoor!’ riep Ant nog na in de gang.

Suus de rok wat omhoog gelicht, wandelde stil naar ’t Stadhuis.

Het was een rustige dag, niet veel lawaai.

Om de hoek van de straat zag ze de klok der kiosk: ‘ ’k Heb alle 'tijd ... Véél te vroeg,’ dacht ze na. ‘Die Ant jaagt ’n mens toch zo op’ —, en ze keek naar korsetten, zo snoezig en chic met kanten, met zij héél gevoerd, in een winkel van damesartikelen.

‘Hoe dóén ze ’t ’r voor!... ’t Is gewoonweg voor niks ... He!... Zó’n korset... Wat ’n écht-Franse chic ... Van zwart satinet met zwart-zijjen kant en geel-zijjen lintjes ... En niet duur ook, niet duur ...’

Ze liep verder op, etalages bekijkend, het langst voor een

62