Wat niet kon - en andere verhalen

’r Stem klonk ’r als ’n bevreemding, toen ze plots met de conducteur hardop praatte — enkel om de aandacht. ..

‘Wat is de eerste halte vóór de Dam, conducteur?’

‘Wil u daar uitstappen?’

‘Asjeblief.’

Onwezenlijk, met ’n verlegen lachje, keek ze straf voor zich uit naar ’n reclame-prent op ’t glas — toen in de glim-ming der ruit die de passagiers kaatste — toen, als toevallig naar hém. Hij las. In dezelfde houding, met geen trek op z’n gezicht dat-ie gehóórd had. En gehoord móst-ie hebben, móst-ie.

Opgewonden — opnieuw^r angstig — wat of dat betekende na ’n kennis van maanden — liet ze de halte waarom ze gevraagd had passeren — en op de Dam bleef ze zitten met hém en nog één passagier.

De krant had-ie neergelegd en met de ouwe spanning van z’n kaakspieren — of-ie zich opwond — beleunde-ie z’n elleboog, onbeweeglijk tot de conducteur voor ’t Centraalstation waarschuwde.

Daar sprong-ie van de tram, zonder om te kijken, zonder ’n tik tegen z’n hoed.

Thuis zei ze geen woord, bleef ze stil, in zich zelf gekeerd.

... Ook ’n nukkige vent... Hollen of stilstaan ... Trouwen of mekander niemeer ankijken. Rot, hoor! Misselijk! Of Anna had te veel gebabbeld ... Haar ’r zorg .. ! Ze zou ’r beetje wel rondkommen ...

Doch die nacht, goddank alléén, had ze weer een van ’r miserabelste huil-buien — en eerst bij de koffie kwam ze met zwart-omkringde ogen en ’n oud verlept gezichtje bene-jen.

60