Wat niet kon - en andere verhalen

’n Trammetje naar de Dam pakkend, zat ze raak over 'm — schuin over ’m.

Hij was ’r al, toen zij ging zitten.

’r Hart bonsde van schrik — van sufheid en verwarring wist ze zich geen houding te geven.

Maar omdat-ie niet bewoog, ’r niet ansprak en met z’n monstervalies op de knieën achteruit leunde of-ie ’r niet oplette, kreeg ze ’r rust terug — keek ’m stilletjes an, as hij ’r geen erg in had.

Dat van z’n moeder moest-ie zich an hebben getrokken.

Z’n gezicht was langer, bleker geworden, en omdat-ie in geen weken geschoren was, leek-ie ouwer, as in geen nachten op bed geweest. Wat stelt-ie zich an, dacht ze, verzittend en verschikkend om de aandacht te trekken — wat ’n flauwe vent om te doen of je d’r niet ben, of-ie je niet ziet.

Bij ’n halte stapte ’n juffrouw naast ’r uit, schoof ze récht over ’m, zei even aarzelend ‘Hum’, keek mee in ’t geglim van de ruit achter de wagenvoerder —• hij, met z’n bleek-be-haard gezicht, boog zich over het valies, waarvan-ie de riempjes sterker anhaalde — toen kreeg-ie ’n krant uit z’n binnenzak, begon de advertenties te lezen.

Die kalmte en laksheid, terwijl-ie zó kort gelejen om ’t huis had gedraaid, ’r de stuipen op ’t lijf had gejaagd, prikkelden ’r, maakten ’r nerveus, bijna nuffig.

Ook terugleunend zette ze ’n trotsig mondje en ’r oogleden leien neer op de koelte van ’r gezicht.

Dat kon ze zo goed as hij.

Wie ’t ’t langste uithield — met dat gekop — ... Hij leek Carmen. Die dee net zo, as ze gehumeurd was ...

Omdat-ie blééf lezen, zonder van iemand notitie te nemen, zonder op te zien of en wié ’r aan de halten in- en vooral uitstapte — klemde ze de handen om ’t leren tasje — en redeneerde óf — óf-ie ’r had zien binnenkomen?

Na wat Anna gisteravond verteld had, van ’t gesprek wel ’n half uur lang, was ’t gos-onmogelijk ...

59