Wat niet kon - en andere verhalen

diezelfde zondagavond nog — en-ie schildwachtte, zonder te bellen ...

Most ze de straat op, dan keek ze ’t spionnetje af, in ’n onrust as ze nooit had gekend.

En in de winkels in de buurt, stak ze ’r hoofd buiten de deur voor ze dorst.

Ze was bang.

De grimmige beslotenheid, die ze van ’m wist, die de spieren van z’n kaken dee strammen, as-ie iets wóu, waarmee-ie ’r de baas was, as-ie ’r ankeek — hitste ’r as ’n dreigende schaduw, ’n altijd door beklemmend obsederend ding.

God wist of-ie niet in staat was ’r ’n messteek te geven, as je zo dikkels in de kranten las — omdat ze ’m liet stikken — na d’r wóórd te hebben gegeven ...

Dat vervolgde ’r zo, dat ze ’s avonds Anna of Carmen boodschappen liet doen — en ’t luikje der voordeur opende, as ze hóórde wie ’r stond, wié binnen wou.

Toen gebeurde ’t onverwacht —■ anders as ze ’t zich voor had gesteld. En die ene ontmoeting gaf ’n korte verstoring — ’n gevoel van felste katterigheid.

Anna had ’m de vorige dag gesproken — en ’n eind was-ie met ’r opgelopen, zonder zich voor ’r opzichtigheid te generen — dat zee wat — as ’n kakelbonte kaketoe zag ze d’r uit. ..

De ene vraag na de andere had-ie gesteld — an één stuk door. Wat-ie dol met ’r was. Onbegrijpelijk.

Om ’t inene uit te maken — met Lea d’r angsten om ’s avonds geen boodschappen te doen, kón ’t niet langer — had ze ’m klare wijn geschonken, ’m alles verteld — ook van de morgen toe ze zich weg had gehouen — en boos was-ie hélemaal niet geweest — hij had enkel gezeid: dank-je-wel en nou-weet-ik-’t-teminste — en toen was-ie of ’r niks was gebeurd ’n winkel binnengegaan om sigaren te kopen.

De volgende morgen, of ’t toeval ’r mee speelde, had ze ’m zelf voor ’t laatst van ’r leven ontmoet.

58