Wat niet kon - en andere verhalen

an ’m! Telkens keek-ie de trap op of-ie niks snapte — en toen-ie an de tafel zat te schrijven, trok-ie ’n gezicht om bang van te worden, toen-ie je hoed op de piano zag leggen. Hoe kom je zo stom, daar niet an te denken!’

Lea had voorzichtig ”t raam dichtgeschoven, uitkijkend of ie wég was, niet ergens an de overzij stond te loeren — nou op dezelfde stoel waarop hij had gezeten, bleef ze staren — Anna’s gesnap en geginnegap haast niet horend.

Eerst toen ‘Moe’ en Carmen met dikke spekbokkings voor twaalf-uur terugkwamen en Carmen — die jarig was, ’n fles advocaat uit ’t vloetje wikkelde en ’r zakken mét zoetigheid op tafel leegde — smeet ze ’t gesappel uit ’r hoofd.

Uit was uit. — Ze was na de Heregracht geweest — had de bak uitgehaald — had ’t adres van ‘Moe’ opgegeven — had zich ’n week lang voor de mal laten houden — had ’r paraplu werom gekregen.

Na wat vérder gebeurd was, kon ze ’m niemeer in z’n oge — die grijze, zekere ogen die voor twee keken, zien...

Morgen zou ze ’m ’n briefkaart sturen, om ’m met z’n moeder — dat was óók onverwacht, nou! — te condoleren — en ’m meteen schrijven — schrijven ging makkelijker as zeggen — dat H niet kón, niet kón . . .

Bij de advocaat kreeg ze zwemmende ogen — denkend an de beroerdigheid waarin-ie zat — z’n moeder dood, de énige waarvan-ie hield — maar met ’t herenbezoek in de avond, ’t gelach, de rondjes, kwam ’r onverschilligheid los.

Je had an je éigen meer as genoeg . ..

Drie maal tegen schemer was-ie ’t huis langs gekomen, zonder te bellen — drie maal was ze van ’t venster gevlucht.

Zolang ’t lijk van z’n moeder boven aarde stond, had ze ’m niet gezien — ook de dag van de begrafenis niet.

En nou dat geloop heen en weer, of-ie ’r zócht, of-ie iets van zins was, ’t maakte ’r doodsangstig.

Wat wou-ie? As je zó duidelijk geschreven had, as zij —

57