Wat niet kon - en andere verhalen

‘Zo, zo,’ gromde-ie, of-ie stikte.

Door de open voordeur, als ’n kinderstemmetje zo mal en smal, slierde ’t geluid van de grammofoon — en Carmens wekkertje, achter ’t beschot, tikkerde met ’n haast, ’n schrilheid, ’n koorts of ’t in ’r hersens zat.

Dan begon Anna weer te praten — of ze meelij met ’m had.

‘Kom-ie niet effen binnen. . ? Je hoeft niet in ’t portaal te blijven ...’

‘Da’s goed,’ zei-ie mat, ‘dan ken ’k ’n paar woorden voor ’r achterlaten ...’

De voordeur slipte in ’t veiligheidsslot — de tochtdeur piepte in de scharnieren.

Als in reflex had ze ’r kamer gesloten, ’t paneel bedu-wend, bang voor de lichtstreep op de gang — dan klappertandend, zó as de zenuwen ’r dwars zaten — god--nog-toe as-ie ’r zaddoek op de vensterbank zag en ’r zondagse hoed op de piano — j essis as-ie ’t in de gaten kreeg, dat ze zich verstopt hield .. . — klappertandend beluisterde ze de zwakkere geluiden in de voorkamer.

Verstaan dee ze niks.

’t Leek eindeloos — eindeloos, voor Anna’s stem in de holte der gang sterker op-klonk.

‘ ’k Zal ’t ’r geven — as ze thuis komt... Nou dag!’

Met dat de deur dicht-dreunde, was ze de trap af-gevlo-gen.

Op de tafel lei ’n visitekaartje met nerveuze potloodkrabbels — of-ie ’n telegram had geschreven ...

Ben hier geweest. Geloof niet, dat je uit ben. Moeder is plotseling gestorven. Moet je spreken. Dirk.

Ze had ’t al twee maal gelezen, toen Anna met ’n pret-voor-zes — dat-ie afgepoeierd was — de kamer in-rumoer-de — minder luidruchtig, nou ze over Lea ’r schouder, dat van de moeder-die-dood-was, zag.

‘Wat ’n taaie, zeg — gelooft ’t nóg niet! ’k Had ’n dobber

56