Wat niet kon - en andere verhalen

— zich ’r niet mee bemoeide — klonken de stemmen — die van Anna schel en vals-zeker — die van Dirk zwakker en grommend.

Omdat ze ’m niet verstond — toch wou hóren — wrikte ze zachtjes de sleutel, bevreesd voor ’t knarsen — en door de kier luisterde ze gejaagd, óf-ie ’t geloofde — óf-ie weer

^ginS; • •

‘Uit? Uit?’ stond hij, met ’n gedoe in z’n stem, of-ie ’r geen zier om maalde, te herhalen. ‘Waar is ze na toe?’

‘Weet ik ’t?’ zei Anna zo raar, dat je ’r ’n opduvel had kunnen geven. ‘Ik hei d’r niet an ’n touwtje ...’

‘Hoe laat komt ze terug?’

‘Tegen de avond — óf morgen — weet ik ’t!’

Daar zee ze ’t weer — ’t lamme ‘weet-ik-’t!’ — waaran-ie alles kon merken.

Plat en grof, ’t natuurlijk begrijpend, viel-ie uit: ‘Sta je me voor te liegen, zeg?’

‘Die is goed, hoor! As je me mét gelooft — kom ’r in, ken je wachten tot Moe werom is — de koffie is warm.’

Wat of-die meid iemand verlakken kon... Stel je voor dat-ie ja zee — dan was je gepierd ...

’t Bleef stil — bezwarend stil.

Toen had je weer Anna’s felle stem, als in verdediging van ’n ding waarbij-ie geen woord had gesproken.

‘Sta nou niet met je handen an ’r mantel te morrelen — de flauwe streken ..

‘Is ze zonder mantel, zonder handschoenen uitgegaan?’ ‘Dat zie je ...’

Met ’r voet tegen de deur, trillend, ’r adem inhoudend, klaar om bij ’t eerste nader gerucht, ’t slot óm te halen, voelde ze z’n ingehouen woede, de bedwongen heftigheid die de aren in z’n hals dee zwellen, witte voren om z’n neus trok — ze zag ’m nou — zag ’m ...

‘Is ze hier nóg niet vort geweest?’

‘Vort? Weet ik ’t.. !’

55