Wat niet kon - en andere verhalen

haar — maar dan kreeg ze ’t land over ’r sentimentelig gezanik, waarmee je niet vérder kwam ...

’n Mens was een buiig diér, dat de ene dag met paarde-ogen rondkeek — de andere morgen as ’n mol in ’n hoop wroette...

... Nou en de mollen waren de verstandigste van allemaal — die lapten alles an d’r zolen — uitstappen most je tóch...

As ze an die nacht-van-’t-onweer terugdacht, toe-ze-meende dat ze ’m niet zou kennen missen — stel je voor — of je ’n meissie-van-de-kostschool, met korte rokkies, was — en an ’r onverschilligheid van-nóü, ’r kwijt-zijn van z’n gezicht ...

Wit as ’n lijk werd ze, die zondagmorgen — veertien dagen na ’t Zandvoorts uitstapje — toen ze voor ’t spionnetje zat te lummelen — ’t raam half-open, om naar ’t zingen van ’n grammofoon in de buurt te luisteren — hij recht op ’t huis anstapte.

As ze langer gesoesd had, zou-ie ’r hebben gesnapt.

Met ’n schok was ze van ’r stoel, de kamerdonkerte in, en vóór de schel ’n kik had gegeven, riep ze Anna in ’t keukentje an.

‘Ik ben uit, hoor!’

‘Uit,’ zei Anna verwonderd, ‘wat heb ’k nou an ’t handje?’

‘Hij is ’r ...’

‘Wie...?’

Gelijk ging de schel, snel-kleppend, in gonzing verstervend.

'Dirk ...’ zei ze angstig.

‘Mot je ’m niet.. ?’

‘Nee! Nee! Ik ben uit — klés maar toe!’

Met treden sprong ze de trap op, bonsde ’r kamerdeur toe, en of-ie ’r nazat draaide ze de sleutel in ’t slot.

In de holte der gang — goddank dat ‘Moe’ niet thuis was

54