Wat niet kon - en andere verhalen

Om half twaalf werd ’t huis stil — waren de kamers bezet, at ‘Moe’ in ’r eentje ’n boterham met boterhammenworst, slaperig over de nukken die dan is dit dan weer dat meissie had, lijzend.

Lea had de student, die vanavond voor ’t eerst was gekomen — een zonder snor, met ’n gezicht as ’n bakvis — enne zo bleu of-ie nog nooit bij ’n vrouw was geweest.

Om vier uur ’s morgens met de dag an de hemel, most-ie weg. Want ie woonde nog bij z’n ma in, zei-ie — en omdat-ie te veel broekie was om nee te zeggen, gaf-ie ’r eerst ’n riks — voor haar alleen — toen nog ’t kleine geld dat-ie in z’n beurs had — vijf kwartjes, drie dubbeltjes en ’n hoop losse centen...

Op ’r blote voeten en in ’r nachtpon, liet ze ’m uit, dee de ketting weer op de deur, kroop in ’r bed, lei de kokende handen om de knieën, soesde voor zich uit.

’t Kon ’r niks bommen. Niks. Trouwen ... Trouwen ... Daar most je voor deugen .. . Haar ’r zorreg .. ! As-ie niet meer bij ’r wou slapen, most-ie ’t laten... Tien, twintig as hij... ‘Moe’ was zo stom niet... Jessis, jessis, wat ’n dag as ’n buitenbeentje ... Fröbelen ... Fröbelen ... Die dolle Dirk .. . Die blikken domenee . . . Met z’n gemier.

Tóch. .. zond ze ’m, toen ze ’n briefkaart met z’n vólle naam kreeg, ’n pracht-van-’n-ansicht — naar ’n logement in Groningen — ’n juffrouw-met-belegsel-van-gowddmzd op ’r baljapon en ogen as amandelen.

Met ‘Moe’ en de anderen liep ’t weer van ’n leien dakkie nou die malligheid voorbij was — ze ’r verstand terug had gekregen.

En de dagen sleurden, roesden — ’n week was vort eer je ’t wist.

Soms, as ze slap, energie-loos, ziek-van-downheid, op ’r bed lei, wou ze nog wel ’ns opzettelijk an ’m dénken, ’m door ’n nevel tot zich halen — z’n smalle mond — z’n vlas-snor-re'tje — z’n staal-grijze ogen — z’n aan de slapen grijzend

53