Wat niet kon - en andere verhalen

stoel, moeite doend om te lachen, ’t oog-wit rood-dooraard, ’t gelaat bruinig-verlept.

‘Jessis,’ praatte ze moeiig, ‘wat voel ’k me rót...’

‘Dat komt,’ zei Sofie, en in ’r ogen lichtte de plotse hartelijkheid van de ene wormstekige voor de andere — wat kon de meid ’r bij tij jen uitzien! — : ‘dat komt omdat je voor ’t open raam gaat maffen ... Lus je ’n borrel?’

Ze knikte. Voor haar part kreeg ze ’m om. Dat waren van die dagen, van die pestillente, verrekte dagen — wat, he?.. — da-je raak most doen, om je hersens kwijt te raken ...

Tot bij zeven hadden ze brandewijntjes met suiker en geraspte notemuskaat, ’t ene glaasje na ’t andere, zitten hijsen — toen, terwijl ze ’r allebei haast kachel van werden, was Fie d’r advocaat, as ’n bom komen binnenvallen.

Die wou ’r óók meenemen om te eten, maar dat had ze vertikt.

Jessis nee. Met zo’n barstende koppijn, da-ze d’r van zweette, in ’n koffiehuis te kijk zitten, enne de bek van ‘Moe’ om ’t helemaal niet boven water kommen — nee.

Ze ging fijn ’n paar uur leggen.

Onvast lopend, met gloeiende handen en in ’r hoofd stekende ogen, belde ze an.

Kees blafte in de gang — Carmen dee open.

En zó as ze binnen was, joelde ’t van de voorkamer op ’r toe — de stemmen van Piet, die in de medicijnen studeerde — en van lange Jaap, die ’r op d’r voeten zat ’te trappen as-ie bóven tafel met Anna vree — en van een die ze niet kon.

Eerst at ze in de keuken ’t kliekie van aarpels met aal, met ’n glaasie bier — toen kwam ze binnen.

‘Moe’ zee niks, in d’r noppies as ze was, dat ’r champie gedronken wier — al de derde fles — en beroerd as ’t was téllekes met de meissies te veranderen.

Kees droeg ’n vierde en ’n vijfde champagnekurk naar ’t mandje bij de piano — in geen tijd was ”t zo’n bak geweest.

52