Wat niet kon - en andere verhalen

schokkerde — en dadelijk daarop, bij *t zien van ’n als klerk gekleed heer, al z’n leven ’t liefie van de juf, die onverwacht naast ’r kwam lopen, gierde ze schaterlachend: ... ‘enne werachtig ... daarhebbie Dirk!’

‘Dan ken-ie lang wachten, eer-ie mijn mét ’n kinderwagen achterop komt!’ schetterde Lea, gulzig ’n sigaret bezuigend.

’r Hoofd liet ze achterover op de stoelleuning zakken — met gesloten ogen blies ze rookspuiers voor zich uit.

‘ ’k Doe ’n tukkie,’ zei ze — en omdat Sofie in ’t keukentje had te scharrelen, bleef ze in die houding, onbewogen, de vingers gestrengeld, ’t lege mondstuk der sigaret tussen de lippen.

Wrevelig, vermoeid, hoorde ze ’t bewegen in de straat, ’t verwijderd geroep van ’n koopman, ’t aangrommelen van ’n kar, ’t getik van ’n naaimachine, bij een van de buren — ’t sjilpen der mussen op de daken.

En ’t overkwam ’r weer — ’t nameloze, ontzettende, zich afgemat en diep-vereenzaamd voelen — wég van de wereld — uitgeput en leeg — of ze stierf — in ’n kwellende, vaal-grijze, eindeloze, laffe diepte verglee.

Ze zag ‘Moe’ met ’r bleek-gele biggehandjes — en de voorwerpen der kamer — en de lamp boven ’t tafelzeil — en de kerels — de dieren van kerels — of ’t Dirk was of ’n ander — eender — eender — eender...

’t Kon ’r niemedal schelen — niks .. . niks ...

As ’r hart waarvan ze de klopping — klók — klók — klók — tegen de spanning van ’r korset voelde — nou as ’n afgelopen wekkertje, dat ze vergeten hadden op te winden, bleef staan — was ’t gedaan — as ’t gedaan was — en je nog niet is van voren af an erges most beginnen — érges anders — op ’n andere plek van de verroeste, belabberde, duizelig-ma-kende, krankzinnige diepte, waarin je geen houvast had ...

‘Hahaha!’ lach-gilde Sofie, de kamer in-rumoerend: ‘Verdorie, wat leggie te snurken!’

Opschrikkend, met ’n hoofd dat pijn dee, stutte ze in ’r

5i