Wat niet kon - en andere verhalen

Je kikkerde ’r helemaal van op. Als Sof ie d’r verit niet zo’n jodeneus en zulke kanjers van platvoeten had gehad, zou ze ’r om ’r zitje, ’r meubeltjes, ’r slaapkamer, ’r herdershond, die as ’n mens zo verstandig op de derde stoel aan de tafel op z’n brokken brood met saus zat te wachten — hebben benijd.

Eerst aarzelend, dan met zenuwachtige herrie, vertelde ze Sofie van Dirk z’n nonsens — van ’r krankzinnige streek.

Die lee krom van ”t lachen, toen ze hoorde dat ze ja had geknikt bij de vraag van dat mens, of ze ook fröbelen kon — fröbelen — fröbelen — de lef van die malle!

Maar toen ze van ’t informaties inwinnen bij ‘Moe’ zei, kreeg ze ’t zo op ’r heupen — gilde ze zo luidruchtig en gierend over de vernikkelarij, dat ze niet tot bedaren was te brengen.

Ze zag in ’r verbeelding hoe de huisknecht bij ‘Moe’ op visite kwam, hoe ‘Moe’ met Kees op ’r schoot, as ’n ongesmeerde katrol te adem-piepen zat...

En ’t gezicht van die op de gracht, as ze ‘informaties’ kreeg...

‘Mens, mens!’ lawaaide Sofie in ’n lachstuip, die de aren van ’r speknek verpaarste, ‘... wat haal jij ’n góvergeef-mese streken uit! Je bent ’n halve gare, juffrouw Mina de Beuker...’

’t Regenen had opgehouden.

In ’t doorbrekend zonlicht zilverden de druppels aan de blaren der bloemrekken met tintelrakkéttende stralen.

De ramen hadden ze opgeschoven, en nou ieder in ’n luierstoel achter de horren, Lea in ’r onderlijfje, Sofie ongegeneerd in ’r matinée, ’t haar met de krulklemmen hoog-ge-bost, babbelden ze over duizend uit, zorgeloos, schel-van-lachen, de voorbijgangers ’r tussen nemend.

‘Dat had jij kennen wezen,’ grinnikte Sofie, toen op de overzij stoep ’n zich vervelende, vadsig-geeu wende kinderjuffrouw, ’n wagentje in de huizen-schaduwstrook voort-

50