Wat niet kon - en andere verhalen

IV

Kletsnat, bleek van lamlendigheid, kwam ze óver enen bij Sofie binnenvallen.

Zo, zo druipend en beroerd an ‘Moe’ ’n kop koffie vragen, had ze voor geen goud gekund.

En ze bofte. Hij was op reis, keerde eerst tegen de avond terug.

‘Wel allemachtigste God!’ riep Sofie met de deurknop in de hand. ‘In hoeveel goten heb jij gelegen ...?’

Ze kon niet antwoorden.

’t Kropte in ’r keel. Met ’r natte rommel op de verschoten pluche van de gemeubileerde-kamer-sofa kwakkend, barstte ze voor ’t eerst van die morgen los, al ’r gift om ’t gepest bij ‘Moe’ en ’t gemier met ’t wij f-van-de-gracht, uitspuwend. ‘... Ik maak ’r ’n end an! Ik heb zo’n gedonder an me kop! Die vuiliken... !’ snikte ze ’r kwaadaardig op los, in de behoefte iemand de schuld te geven, en ’r haat op ‘Moe’ concentrerend.

‘God schaap, mot je je daar wat van antrekken!’ zei Sofie goedig. ‘Je mot lak an alles hebben, an de duvel en z’n moer! Ik huil nog niet as ze me kiezen een voor een trekken! Doe je hoed af, dan kenne me samen ontbijten ...’

Dat was zo’n goeie meid — zo’n échte vriendin, as ze voor je vóélde... Ze hielp ’r as ’n moeder, waar achtig, an de doorgelopen hoed, ’t zwart-geregend manteltje, en omdat je de schoeren van de blouse wringen kon, hingen ze ook die over ’n stoelleuning.

Toen, in ’r blote armen, en met ’r blote voeten — drijven deën ’r kousen! — in de pantoffels van de getrouwde advocaat, die Fie kamerde, schoof ze behaaglijker an de ontbijttafel — vóór enen ontbeet Sofie nooit.

De meid-voor-halve-dagen was eieren wezen halen en voor traktatie, omdat dat gekke-dier-van-’n-Lea zo griende, drie ons magere lappies, en ’n ons appelstroop.

49