Wat niet kon - en andere verhalen

‘Jawel, mevrouw.’

‘Enuis gezond?’

‘Jawel, mevrouw.’

‘En uw adres?’

Ze antwoordde niet onmiddellijk.

Machinaal had ze op alles ja gezeid, om ’r van af te wezen — telkens bij zich zelf denkend: wat-’n-bak, wat-’n-bak, ’r komt geen luis van! — nou zat ze vast.

‘Ik vroeg ’t adres,’ herhaalde de stem.

‘Ik heb geen adres — hiér in de stad,’ brabbelde ze, en om zich ’r uit te redden: ‘ik logeer bij ’n nicht...’

‘En waar woont die?’

Toen, met ’n glimlach, gaf ze ’t adres van ‘Moe’ — de naam van de straat, die ze haast niet uit dorst te spreken.

Ze keek ’r niet bij op, stroopte in de stilte, terwijl de dame schreef, de natte handschoentoppen van ’r ene hand, wreef ze weer nerveus terug, beluisterde ’t gejaagd stoten en wrikken van de adem in ’r neus.

‘Dus — dus,’ overwoog de stem, na ’n schijnbaar eindeloos gezwijg, en met iets ’r in, of de enkele klank van de straatnaam ’n verkilling had gegeven: ‘... dus juffrouw Mina de Beuker. . .’ — godnogantoe, wat ’t slijmerig klonk — of je ’t niet zélf was — of ’n ander op je stoel zat — ‘dus juffrouw: u woont tijdelijk bij ’n nicht. ..?’

'Ja, mevrouw,’ zei ze, suffig naar de onderste hoek van de penant-spiegel kijkend, die de voeten en knieën van ’n koperen crucifix, zwakjes-glimmend, weerkaatste — Hij most erges achter ’r hangen ...

‘Ik zal,’ zei de dame — en ze bedrukte de elektrische knop aan de gaskroon, ‘ik zal bij uw nicht informaties inwinnen, en in elk geval berichten, juffrouw.’

Omdat ze opstond en knikte, stond ook Lea op.

De zotte, rammelende, gierende woorden — uw nicht — informaties — inwinnen — inwinnen — hadden ’r hoofd leeg gesmakt.

47