Wat niet kon - en andere verhalen

as ’t gemeend was — zou zich troosten — vrouwen zat — zat — zat...

De deur was open eer ze rechtop stutte — en voor ze nog stond zei ’n stem: ‘blijft u zitten.’

’t Gelaat zag ze niet, omdat de dame met de rug naar de vensters ging zitten.

‘Kom u op de advertentie?’

‘Jawel, mevrouw.’

‘Hoe oud isu?’

‘Tweeëntwintig.’

‘Is u in betrekking?’

‘Nee, mevrouw.’

‘Dus u zou dadelijk kunnen?’

‘Jawel, mevrouw.’

‘Bij wie was u ’t laatst —■ en kan ik daar informeren?’

‘Ja, mevrouw,’ zei ze verward.

‘Bij wie?’ herhaalde de stem.

‘Ik heb nog nooit gediend, maar ’k zal m’n bést doen ...’ Ze zei ’t onderworpen en met iets zo afgemats in ’r doen, dat ’t de mevrouw interesseerde.

‘Nog nooit gediend?... Verstaat u ’t met kinderen om te gaan — zoals we gevraagd hebben mét de fröbelmethode?’ ‘Ja,’ loog ze.

‘Leven uw vader en moeder nog?’

‘Nee, mevrouw — ik ben jarenlang wees ...’

‘Bij wie kunnen we navraag doen?’

‘Bij meneer Dirk — Dirk — Dirk ...’ hakkelde ze — ze had ’t met ’m afgesproken — en z’n van wist ze niet.

‘Dirk? Is dat ’n achternaam?’

‘Ja, mevrouw,’ praatte ze suffig, °t adres ken ’k sturen.’ ‘Doe dat,’ zei de dame, die ’t meisje wel sympathiek vond, ‘dan zal ik nader berichten. En u draagt zwarte japonnetjes, nietwaar?’

‘Jawel, mevrouw.’

‘En met de linnenkamer kan u omgaan?’

46